Ένα Σάββατο μετά. Δεν έχω γράψει τίποτα για μια εβδομάδα. Όσα λιγότερα σκέφτομαι, τόσα λιγότερα γράφω. Πέρασα αρκετές μέρες με χειρωνακτικές εργασίες κι ήμουν ευτυχής που από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα τα χέρια μου μοιάζαν με χέρια καπνεργάτη. Καθαρίσαμε κι επισκευάσαμε μηχανές, διορθώσαμε σίδερα στραβά, βιδώσαμε άλλα που κρέμονταν, βάλαμε βίδες που έλειπαν. Ασχολήθηκα ελάχιστα με τα κοινά μου κι έμεινα λίγο μέσα στον καθαρό αέρα τού ατομικού μου cocoon. Το ένα μετά το άλλο τα πράγματα έρχονται σε μια ισορροπία, μερικά κομμάτια που λείπουν εμφανίζονται από το πουθενά και τοποθετούνται μόνα τους. Είμαι σίγουρος πια πως ο μεγάλος Γκάτι, όταν βλέπει πως το μοτέρ μου ρετάρει κι οι ιμάντες μου πατινάρουν, σιγοντάρει με το δικό του τρόπο προς το “εργαστήριο ο Παράδεισος” που ονειρεύομαι να φτιάξω. Τα τελευταία δύο, ίσως και λίγο παραπάνω χρόνια, που προσπαθώ να βάλω μια σειρά στον πάγκο του μυαλού μου, δούλευα με υλικά που δεν τα γνώριζα χωρίς να έχω εμπειρία, εργαλεία και κατάλληλο χώρο να δουλέψω. Ξύλα με τσιμένα, τσιμέντα με ρητίνες, χαρτιά, τρύπες, μίξεις που πολλές φορές δεν πετύχαιναν, ευτυχίες, ατυχίες, όλα μαζί. Μου πήρε πόσους μήνες δε ξέρω να ετοιμάσω ένα χώρο της προκοπής κι εκεί να δουλεύω με ότι είχα για να φτιάξω αυτό που φανταζόμουν. Αυτά έχουν παρέλθει κι οι απορίες έχουν λυθεί, ο χώρος σ’ ένα μεγάλο ποσοστό έχει ετοιμαστεί κι η στιγμή είναι κατάλληλη για να δώσω όλο το βάρος μου σε αυτό που μ’ ενδιαφέρει. Κάπου μέσα στο φθινόπωρο, ίσως μετά τον Οκτώβριο θ’ απομονωθώ για μερικούς μήνες, αυτό χρειάζομαι. Μέχρι τότε θα έχω συγκεντρώσει όλα όσα μου λείπουν σήμερα και θα έχουν τακτοποιηθεί και 1-2 θέματα που κρέμονται.
Μέσα από την τριβή με τα εργαλεία και τα υλικά, μέσα από τις ατελείωτες ώρες συνομιλίας με τον εαυτό μου καθώς δούλευα στον πάγκο, αντιλήφθηκα πως η αφοσίωση, η ησυχία, η προσήλωση και εν τέλει η απομόνωση λειτουργούν μόνο βοηθητικά. Το cocoon μέσα στο οποίο κλείνεσαι και φαινομενικά απομονώνεσαι, είναι ένα τοίχος που αφήνει έξω οτιδήποτε δεν σ’ ενδιαφέρει και σου αποσπά τη προσοχή, δημιουργώντας έτσι τις συνθήκες να έρθεις σε επαφή, μέσα στη μικρή σου φούσκα, με κάθε πιθανή και απίθανη πλευρά της σκέψης σου. Μου έχει γίνει πλέον απαραίτητο κι όσο κι αν η Αν το φοβάται ή δεν το θέλει, θα πρέπει να βρει τρόπο να ζήσει μαζί του, όπως εγώ βρήκα τρόπο να ζω με την κα.Μπι, που αντιπροσωπεύει το αντίθετο το cocoon. Το αντίθετο του, είναι μια σάλα γεμάτη ανθρώπους που δε γνωρίζεις και δε γνωρίζονται μεταξύ των. Καθείς εξ αυτών προσπαθεί να επιβληθεί επί των άλλων μοστράροντας το υπερεγώ με φλύαρες αερολογίες και φανταχτερά φτερά. Επιδείξεις, ακροβατικά, αγορεύσεις, αλλά κανείς δεν ακούει κανέναν, μα προσπαθεί μόνο ν’ ακουστεί. Σε αντίθεση με το cocoon μέσα στο οποίο η σιωπή κι η απόσταση δημιουργούν κάτι νέο, η πλήρωση της σάλας δημιουργεί ένα υπερμεγέθες τίποτα. H Sylvia Plath είπε, ο χειρότερος εχθρός της δημιουργικότητας σου είναι το να αμφισβητείς τον εαυτό σου, φοβάμαι πως πάσχω από το ανάποδο, χαχα, καλό αυτό.
Μετά τη μικρή μου απομόνωση αποφάσισα να ρίξω μια ματιά στον κόσμο. Νταξ, είμαι πλέον πεπεισμένος ότι έρχεται μπαμ. Οι μόνοι που δε θα κινδυνεύσουν πάλι είναι οι Λιχτενστάινιοι. Ειδικά στο πάνω Λιχτενστάιν δεν θα πέσει κεραμίδι. Είναι τόσα πολλά τα συμφέροντα ενός πολέμου που όλοι όσοι ορίζουν τις τύχες του κόσμου δεν θ’ αφήσουν να χαθεί τέτοια ευκαιρία, οσμίζομαι ότι μπορεί να την έχουν δημιουργήσει κιόλας. Η παγκοσμιοποίηση ένωσε πρόωρα εθνότητες που κατά βάθος μισιούνται. Νομίζω πως πρέπει να περάσουν άλλα 100 ίσως 200 χρόνια, να ισοπεδωθούν τα πάντα, να μείνουν λίγοι κι ύστερα πάλι απ’ την αρχή να χτιστεί ότι είναι. Άλλωστε αυτό νομίζω πως έχει ξαναγίνει. Είναι αποδεδειγμένο πως αν ο χρόνος ζωής του πλανήτη Γη στον οποίο κατοικούμε ήταν 365 μέρες, ένα ημερολογιακό έτος δηλαδή, η ιστορία που εμείς ξέρουμε αντιστοιχεί στα τελευταία 3 λεπτά, της τελευταίας ώρας, της τελευταίας μέρας του χρόνου. Έχουν περάσει από αυτή τη γαλάζια κωλοτρυπίδα πολιτισμοί για τους οποίους δεν έχουμε μάθει τίποτα. Μάγοι, προφήτες, πρωτεργάτες, εξωγήινοι, Θεοί κι εμείς είμαστε η γενιά των εξυπνάκηδων που έχουμε πληροφορίες για τα πάντα αλλά δε γνωρίζουμε τίποτα. Νταξ έχουμε Νταλάρα, Snik και Τάμτα, δε λέω, πλουτίσαμε. Είμαστε μια πολύβουη σάλα άσχετων επιδειξιομανών με καταπιεσμένα πολεμοχαρή ένστικτα που ο ημιτελής εγωισμός μας, μας έχει ωθήσει να πιστεύουμε πως είμαστε προηγμένοι, τεσπά.
Ακολουθεί απόσπασμα από το άρθρο: “Η εποχή της εντροπίας”, του Randall L. Schweller, Foreign Affairs 2014.
Όλο και περισσότερο, οι σύγχρονοι άνθρωποι ίσως να αισθάνονται, όπως είπε ο ψυχολόγος και φιλόσοφος William James το 1899, ότι μια «ανεπανόρθωτη ισοπέδωση έρχεται σε όλο τον κόσμο». Η ισοπέδωση εδώ αναφέρεται ως μια γενική αίσθηση κοινοτοπίας και απώλειας νοήματος. Αντί να υπάρχει μια αυξημένη αίσθηση διέγερσης και ευαισθητοποίησης, η υπερφόρτωση πληροφοριών δημιουργεί την πλήξη και την αποξένωση. Όπως εξήγησε ο οικονομολόγος Herbert A. Simon, ένας «πλούτος πληροφοριών δημιουργεί φτώχεια στην προσοχή». Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι «σε έναν πλούσιο σε πληροφορίες κόσμο, ο πλούτος των πληροφοριών σημαίνει έλλειψη σε κάτι άλλο: μια σπανιότητα σε οτιδήποτε καταναλώνουν οι πληροφορίες. Αυτό που καταναλώνουν οι πληροφορίες είναι μάλλον προφανές: καταναλώνουν την προσοχή των παραληπτών τους».
Ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://foreignaffairs.gr/articles/69848/randall-l-schweller/i-epoxi-tis-entropias?page=show
Εχθές είδα ένα σκαντζόχοιρο στο πάρκο κι όση ώρα η Φρίντα τον περιεργαζόταν εγώ θυμήθηκα το ανέκδοτο που λέει, πως κάνουν σεξ δυο σκαντζόχοιροι; η απάντηση είναι, πολύ προσεκτικά. Σήμερα ξεκίνησα τη μέρα μου με Σύλβια Πλαθ και ταινιολειαντήρες, εχθές με σκαντζόχοιρους και ανάγνωση των νέων της εβδομάδος, αύριο ίσως κολυμπήσω σε μια πισίνα γεμάτη bloody Mary και nachos. Οι μέρες έξω από το cocoon μου θυμίζουν το ρητό που λέει, τον βιασμό αν δεν μπορείς να τον αποφύγεις, απόλαυσε τον.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
