Ημέρα Δευτέρα, αύριο Τρίτη, μεθαύριο Τετάρτη. Οι μέρες, οι μήνες, τα λεπτά σε μια κυκλική επαναληπτική πορεία μετρούν την δική μου ανεπίστρεπτη ευθεία που ξετυλίγεται. Στάθηκα σήμερα πάλι στην ουρά του σούπερ μάρκετ, συλλογιζόμενος όνειρα που ξετυλίγονται κι αυτά. Έχω μεγάλη αισιοδοξία για τις λάμπες και τα κρεμαστά, τα κολάζ μου φαίνονται κάτι που πρέπει να ξεφορτωθώ, δε ξέρω αν θ’ ασχοληθώ πάλι και πότε. Τα ξύλα, τα χυτά υλικά, τα φωτιστικά, το τρίψιμο και το φινίρισμα σε τρισδιάστατες επιφάνειες με τραβάνε πολύ περισσότερο από τα επίπεδα κολάζ με τα οποία ασχολήθηκα τόσο στο παρελθόν.
Στο μέλλον θα ήθελα να είχα αρκετά χρήματα για ν’ αγοράσω ένα κλίβανο και να πειραματιστώ με κεραμικά, ίδωμεν. Βαρέθηκα να δουλεύω σε ανήλια υπόγεια κι όταν τρίβω να πνίγομαι, θα ήθελα να δουλεύω σε φυσικό φως και ν’ ακούω φυσικούς ήχους, κυρίως ν’ αναπνέω καθαρό οξυγόνο που κατά πως φαίνεται είναι προωθητικό καύσιμο κάθε έμπνευσης. Νομίζω πως το περιβάλλον επηρεάζει πολύ το αποτέλεσμα. Εκείνη η γκο που έφτιαχνε τα φτερά στη ταινία “Ναυαγός” με κατέστρεψε, τέτοιο χώρο θέλω, στη μέση του πουθενά, να έχει αρκετά τετραγωνικά, άπλετο ορίζοντα & ουρανό για να φτιάξω εκεί το μικρό ιδιωτικό μου σύμπαν. Ποιό έχει μεγαλύτερη σημασία, το που είμαι ή το τι κάνω; Το πως ζω ή το που ζω; Οι επιλογές είναι που μας πάνε μπροστά, όχι τα διλήμματα, θύμισα στον εαυτό μου και μετά σκέφτηκα πως άργησα πολύ να καταλάβω πως αυτοί που διαλέγουμε έχουν μεγαλύτερη αξία από όσους μας διαλέγουν.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
