Από τις 6 ως τις 8 ετοίμαζα πράγματα, μπαγκάζια, χαρτιά, εκκρεμότητες. Από εχθές υπολόγιζα τις κινήσεις μου ανά δεκάλεπτο. Για να είμαι εκεί την τάδε ώρα πρέπει να έχω κάνει αυτό, για να φτάσω εκεί πρέπει να έχω περάσει από εκεί. Το πρόγραμμα ήταν φορτωμένο με στάσεις και ανθρώπους που πρέπει να δω και δουλειές που πρέπει να κάνω. Κόσμος με περιμένει εκεί κι εκεί και παραπέρα, δεν πρέπει ν’ αργήσω. Υπολόγιζα να ξεκινήσω 07.30 αλλά δε τα κατάφερα, η Φρίντα είχε σεκλέτια και κάναμε 77 γύρους ένα παρκαρισμένο γκολφάκι μέχρι να της έρθει η διάθεση. Κατά τις 8 και κάτι τα’χω όλα τακτοποιημενα και λέω, νταξ έτοιμος. Στο τελευταίο μπες στο σπίτι, για να κάνω φραπέ, η Αν σκοτεινιασμένη, να μιλησουμε λέει. Σκέφτομαι, έπεσα σε πρωινή ενέδρα, καλύτερα να κάνω προσεκτικές κινήσεις. Χαμόγελο, ψυχραιμία, ταβόρ, οκ να μιλήσουμε.
Κάτι το ένα κάτι το δύο πήγε 10 να μιλάμε, δεν είπαμε και τίποτα καινούργιο, πιο πολύ τα του παιδιού και του σχολείου. Το παιδί έχει άριστα στο μπονβιβερισμό και μηδέν στα μαθηματικά, είναι ένα θέμα αυτό. Αν το δει κανείς από τον άξονα Χ αναρωτιέται, αν το δει απο τον άξονα Υ σιγουρεύεται. Αν η Αν ήταν το 4 καρέκλες κι εγώ το 6 άτομα, το άθροισμα μας θα ήταν το 3 ποτήρια, από που να πάρει το παιδί; τεσπά. Το σχολείο δεν το πάω αλλά δε μπορώ να βάλω και πλάτες στους χαμηλούς βαθμούς της μικρής, αποφασίστηκαν δραστικά μέτρα, ίδωμεν. Κατά τις 10 και κάτι λέω, νταξ έτοιμος να φύγω, με λίγο τρέξιμο παραπάνω θα τα προλάβω όλα. Θερμός γεμάτο, χαρτιά διπλοτσεκαρισμένα, μπαγκάζια φορτωμένα, κουβέντες ειπωμένες, εκκρεμότητες κλειστές, μπαταρία νεκρή, μάστα σκέφτηκα. Καθόμουν στη θέση του οδηγού περίλυπος κανά δεκάλεπτο, μα χθες δούλευε, μα για να πατήσω τη μίζα άλλη μία, μα δεν γίνεται. Τελικά γίνεται. Όταν κατάφερα να ξεκινήσω τα πάντα είχαν ακυρωθεί, τα πάντα είχαν αλλάξει κι όλα όσα φαινόντουσαν σημαντικά και επείγοντα το πρωί είχαν χάσει τη σημαντικότητα τους και τον επείγοντα χαρακτήρα τους. Μια κι η μέρα τελικά είχε το δικό της πρόγραμμα, αποφάσισα να σταματήσω στο εργαστήριο που έχουμε πριν τα σύνορα και να τρίψω ξύλα. Τα φωτιστικά είναι σχεδόν έτοιμα, μερικές νέες ιδέες έχουν πακτωθεί στο δεξί ημισφαίριο και θέλω να ετοιμάσω δείγματα.
Έτριβα μέχρι να δύσει ο ήλιος ακούγωντας ελληνικά. Τελικά το πρόγραμμα που διάλεξε η μέρα για μένα ήταν καλύτερο από αυτό που είχα διαλέξει εγώ για εκείνη. Μερικές φορές πρέπει ν’ αφήσεις τα πράγματα να συμβούν όπως αυτά θέλουν.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
