Δε ξέρω ακριβώς γιατί μου συνέβη αλλά από μέρες ήθελα να μυρίσει το σπίτι λιβάνι. Στην εκκλησία δε πηγαίνω και τι εκπροσωπεί το λιβάνι δε ξέρω. Όλα ξεκίνησαν από τα Jumbo. Πρόσφατα είδα ένα κουτί πλαστικό κι έγραφε “θυμιάματα”. Το πήρα. Είχα βρει κι ένα λιβάνι αρχαίο της μητέρας που μάλλον είναι από τη μητέρα της, δηλαδή γιαγιά μου. Μου έλειπαν τα καρβουνάκια και μια κι εδώ δεν πουλάνε, έφερα από την Ελλάδα. Δεν ήξερα πως ανάβουν κι έτσι χάλασα δυο-τρία μέχρι να καταλάβω. Πρώτα λέει πρέπει ν’ ανάψεις το κάρβουνο που αρπάζει σαν σπίρτο. Μετά πρέπει να το φυσάς για να πυρακτώσει και να αρχίσει να καίει. Ντωμεταξύ όση ώρα το φυσάς εισπνέεις και τη καρβουνίλα κάτι που με κάνει να πιστεύω πως το να ανάβεις θυμιατό δεν είναι και τόσο υγιεινό. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει ηλεκτρικό θυμιατό, ίδωμεν.
Διάβασα πως στον Άγιο Παντελεήμονα κατά τη διάρκεια της πρωινής λειτουργίας μπήκε ένας άραβας κι άρχισε να λέει κάτι στα αραβικά και τον βγάλαν έξω σηκωτό. Ουδείς κατάλαβε τι είπε και μετά τον συνέλαβε η Αστυνομία. Μου έκανε εντύπωση η είδηση. Στον οίκο του Θεού δεν χωράει η φωνή άλλου Θεού. Αν ο Θεός δε μπορεί να συνυπάρξει με άλλους Θεούς, αν δεν μπορεί να τους ακούσει καν, τότε τι φταίει ο άνθρωπος; Φαντάστηκα μια μονομαχία Θεών σε ένα, ας πούμε Θεϊκό Ελ Πάσο. “Εγώ είμαι ο Θεός”, φώναζε ο ένας, “όχι, εγώ είμαι ο αληθινός Θεός, ο ένας και μοναδικός”, “μην τον πιστεύετε, εγώ είμαι, αυτός λέει ψέματα”. Και στο τέλος τι θα γινόταν; Ότι γίνεται πάντα , σφαλιάρες, θεϊκές σφαλιάρες. Από μια πλευρά είναι πολύ εγωιστικό εκ μέρους των Θεών που δεν κάνουν έναν debate και μας έχουν αφήσει να τα βγάλουμε πέρα και σε αυτό μόνοι μας. Δεν μας φτάνουν μολύνσεις, ηφαίστεια, τσουνάμι, κακοί οδηγοί, πόλεμοι, δεινόσαυροι, μετεωρίτες, reality show και πείνα, έχουμε να λύσουμε και το θέμα του Θεού κι αν υπάρχει και ποιός είναι ο αληθινός. Ντωμεταξύ με τόσο κάρβουνο που έχω εισπνεύσει σήμερα, σίγουρα θα βήχω το βράδυ. Νομίζω πως αν υπάρχει σεσουάρ μίνι θα το πάρω. Η Αν θα με ρωτήσει, “τι είναι αυτό αράπη μου, πήρες σεσουάρ για τα ελάχιστα μαλλιά σου;” “Όχι Αζντο πήρα για το θυμιατό”. Εκείνη θα κάνει ένα ενθουσιώδες Ω, χωρίς να έχει καμία ιδέα τι είναι το θυμιατό και η ζωή μας θα βαδίσει προς το επόμενο λεπτό της.
Και ποιός ξέρει τι είπε αυτός ο Άραβας; κανείς δεν κατάλαβε, τεσπά. Σε τόσο μεγάλο Σύμπαν είναι κρίμα να μην χωράνε δύο ή και παραπάνω Θεοί. “Υπάρχει αρκετή θρησκεία στον κόσμο για πολέμους αλλά όχι αρκετή για αγάπη”, διάβασα κάπου αλλά δε θυμάμαι που. Ξεφύλλισα τις ειδήσεις, διάλεξα να κρατήσω τα λόγια του Κακλέα από συνέντευξη που έδωσε στην ΕΡΤ, “Πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να βυθιστείς σε κάτι αλλά είμαι πια πολύ πιο συνειδητοποιημένος στους κινδύνους αυτούς. Έχω γίνει πολύ πιο ταπεινός γιατί “έσπασα”. Μπερδευόμαστε πάρα πολύ οι καλλιτέχνες. Η αιτία ήταν το ναρκισσιστικό μου εγώ που είχε αυξηθεί. Είχα κάνει τη “Μάλα” και με θαύμαζα! Πώς τα έκανα όλα αυτά εγώ; Είχα αφήσει την προσωπική μου ζωή στο έλεος της θεότητας”.
Ακούς Θεέ; Αυτός είναι ο άνθρωπος. Σε ψάχνει για ν’ ανέβει ψηλά, γκρεμίζεται μόνος του και μετά συμβιώνει μαζί σου.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
