Ξύπνησα νωρίς, ήπια καφέ. Βρήκα ένα κανάλι στο YouTube με καντάδες και παλιά τραγούδια κι έβαλα να παίζει καθώς απαντούσα σε διάφορα μέιλ κι έβριζα. Είναι πράμα εξτραορντινέρι να έχεις δώσει τόση βοήθεια, να ζητάς μια φορά και να μην λαμβάνεις. Ας πρόσεχες είπα στον εαυτό μου κι αποφάσισα να είμαι πιο προσεκτικός με τη Νις από εδώ και πέρα. Η Νις επειδή είναι μικροκαμωμένη δίνει την αίσθηση πως όπου να’ναι θα μεγαλώσει, αλλά δεν θα μεγαλώσει άλλο. Της έβγαλα κίτρινη κάρτα σήμερα και συνεχίζουμε. Όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος αλλά όχι στο λάθος κατ’ επανάληψη.
Αφού τελείωσαν οι καντάδες διάλεξα ν’ακούσω Φώτη Πολυμέρη. Λατρεύω τα τραγούδια εκείνης της εποχής, την μελωδικότητα τους, τους στίχους, την παιδικότητα που αποπνέουν. Τραγούδια του μεσοπολέμου λέγονται κι αναρωτιέμαι αν άραγε θα υπάρχουν cd που θα μπορούσα ν’αγοράσω. Πολύ θα μου άρεσε ν΄ακούω τέτοιες μελωδίες όταν οδηγώ. Είμαι ολίγον απαισιόδοξος όμως για το αν θα καταφέρω να βρω καθώς μια φορά που είχα μια παρόμοια επιθυμία έφαγα πόρτα. Ήμουν στη Θεσσαλονίκη και μου ήρθε μια έντονη επιθυμία ν΄ακουσω Κηλαηδόνη. Δε ξέρω πως ήρθε αυτή η επιθυμία, αλλά ήρθε και δεν είχα σκοπό να τη γειώσω. Οδήγησα ως το εμπορικό κέντρο Cosmos. Έχει μεγάλα πολυκαταστήματα εκεί και σκέφτηκα πως σίγουρα θα βρω. Έφτασα στο κατάστημα, βρήκα που ήταν τα cd κι άρχισα να ψάχνω το σημείο που είχε το γράμμα Κ. Μια νεαρή πωλήτρια πλησίασε, χρειάζεστε βοήθεια; ρώτησε. Ναι παρακαλώ θα ήθελα λίγη βοήθεια, απάντησα. Ήτο γλυκύτατη και χαμογελαστή, τσαχπίνα θα έλεγα. Παρακαλώ, πείτε μου πως μπορώ να σας βοηθήσω, είπε. Ψάχνω cd του Λουκιανού Κηλαηδόνη, της είπα και περίμενα. Διέκρινα στο γλυκό της πρόσωπο ένα ελαφρύ ξάφνιασμα. Κάπως έκανε τα μάτια της, κάπως έγειρε το κεφάλι της στο πλάι, ακούμπησε το δάχτυλο στο στόμα κι αφού ακολούθησε μια σιωπή ολίγων δευτερολέπτων κι ένα φιλικό χαμόγελο είπε, ποιός είναι αυτός; Οπότε σκέφτομαι τώρα, αν έφαγα πόρτα στον Κηλαηδόνη σκέψου τι θα γίνει στον Πολυμέρη.
Είναι μερικά τέτοια περιστατικά που σε κάνουν να καταλάβεις ότι ανάμεσα σε σένα και στον συνομιλητή σου υπάρχει μια διαφορά ηλικίας. Αυτός τη βλέπει, εσύ όχι. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όμως θα την δεις κι εσύ είτε θέλεις είτε όχι. Μια φορά κολυμπούσα σε κολυμβητήριο δίπλα δίπλα μ’ έναν άγνωστο και πηγαίναμε πάνω κάτω τις διαδρομές. Καταλαβαίνω πως είναι σαφώς πιο γρήγορος από μένα και με καλύτερη τεχνική. Τελείωσε η προπόνηση, ντύθηκα κι ετοιμάστηκα να φύγω. Λίγο πριν την έξοδο υπήρχαν δύο ειδικά μηχανήματα για τέντωμα. Κάθισα στο ένα να κάνω ασκήσεις, στο άλλο ήταν ο ίδιος τύπος που κολυμπούσε δίπλα μου στο διάδρομο. Όπως κάναμε τεντώματα μια στο χέρι, μια στο πόδι, έπιασα τη κουβέντα και είπα πως τον είδα και πως κολυμπούσε πολύ καλά και με ωραία τεχνική, ευχαριστώ είπε μονοκόμματα. Πόσες διαδρομές κάνεις στο μισάωρο ρώτησα, τεντώνοντας το δεξί μου χέρι. 30 απάντησε, πάλι κάπως μονοκόμματα, τεντώνοντας το αριστερό του χέρι. 30!!! πω, πω μπράβο, μπράβο. Εγώ κάνω 15 με το ζόρι, είπα τεντώνοντας το δεξί μου πόδι. Και τότε εκείνος κάνωντας μια ακόμα άσκηση είπε, ε δεν έχουμε και την ίδια ηλικία, υπογλώσσιο εγώ… Κοιτάζω λίγο καλύτερα, ο τύπος φαίνεται πως έχει τα μισά μου χρόνια, πράμα που δεν έλαβα υπόψη μου όση ώρα μιλούσα. Χμ, δίκιο έχεις, σκέφτηκα αλλά δεν το είπα. Ο Πολυμέρης τώρα που έβαλα τελεία τραγουδάει
Να’ταν τα νιάτα δυο φορές διπλά για να γλεντούσα
αχ να’ταν τα νιάτα δυο φορές διπλά να σ’ αγαπούσα.
Πολυμέρη, μήπως διαβάζεις μΥδράλιο;
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
