Επιτέλους λίγο χουζούρι. Ο Μπόμπυ ο μάστορας ο Ισπανός, έχει έρθει από το πρωί και δουλεύει. Έχει κλειδιά κι έτσι δε με ξύπνησε. Ο Μπόμπυ δε ζητάει τίποτα, ούτε ποτέ ρωτάει πόσα λεφτά θα πάρει άμα κάνει εκείνη ή την άλλη δουλειά. Του ζητάω να έρθει, έρχεται, κάνει ότι κάνει και όταν τελειώσει του δίνω ότι νομίζω. Λόγω της μεγάλης του προθυμίας και του διαρκούς χαμόγελου, είμαι πια σίγουρος πως αυτό που εγώ νομίζω πως πρέπει να λάβει, είναι σαφώς μεγαλύτερο από ότι θα ζήταγε μόνος του. Όμως είναι τόσο σημαντικό να βρεις ανθρώπους καλούς, που εργάζονται με μεράκι και χωρίς μουρμούρα κι έτσι αυτός ο Μπόμπυς, που τα έχει όλα αυτά είναι πολύ αγαπητός σε μένα. Έζησε χρόνια στην Ισπανία κι έχει πάρει λίγο από τη κουλτούρα άστα μανιάνα. Οι λοιποί τρελοί που κατοικούν στο οίκημα δεν τον πολυθέλουν και λένε πως είναι αργός και δεν του κόβει και πως μου παίρνει πολλά λεφτά καιταλοιπά. Ντωμεταξύ άμα τους δώσεις μια σπάτουλα να κάνουν δουλειά τους πιάνει ιδρώτας και σύγκρυο λες και έπαθαν έμπολα. Οπότε, ότι κι αν λένε δεν το λαμβάνω υπόψη μου και συνεχίζω να εμπιστεύομαι τον Μπόμπυ.
Μιλάει Βουλγαρικά και Ισπανικά, εγώ μιλάω Ελληνικά και Αγγλικά. Η επικοινωνία μας γίνεται με μίξη 4 γλωσσών τις οποίες υπερκαλύπτει στο τέλος η διεθνής, δηλαδή η γλώσσα που χρησιμοποιείς σώμα, χέρια, μάτια και διάφορους ήχους για να εξηγήσεις τι θέλεις. Νταξ, καμιά φορά υπάρχουν κενά αέρος, άλλα λέω κι άλλα κάνει και άλλες φορές είναι εντελώς άστα μανιάνας καθώς πουχου λέει πάω να πάρω βιδες εδώ στη γωνία κι έρχεται μετά από 3 μέρες. Πάντως η δουλειά στο τέλος γίνεται σωστά και ποτέ μα ποτέ με γκρίνια, πράμα εξτραορτνινέρι για μένα και τη τσαλακωμένη ψυχοσύνθεση μου μετά από 7 χρόνια φαγούρα.
Φυσάει ένας άνεμος κι έχει σηκώσει τη πόλη όλη. Όταν βρέχει αλλά κυρίως όταν φυσάει η Φρίντα παθαίνει καρδιακά και δε θέλει να βγει έξω με τη καμία, ενώ όποτε της τη δώσει πηδάει πάνω στο κρεβάτι και κάθεται όρθια στο ύψος του κεφαλιού ανασαίνοντας βαριά κι αφήνωντας παντού σάλια που τρέχουν. Ο γιατρός συνέστησε κλασιμεντόλ των 500 αλλά δε βρίσκουμε. Προχθές τη νύχτα κατά τις 2 κι ενώ κοιμόμασταν, η Αν έβγαλε κάτι κραυγές και πετάχτηκα φοβισμένος για να δω τι είχε γίνει. Είδα τη Φρίντα η οποία είχε σταθεί πάνω από το κεφάλι της Αν και βαριανάσαινε και δεν ήταν αυτό το χειρότερο, το χειρότερο ήταν πως δεν κουνιόταν από εκεί. Τι τη σπρώχναμε, τι την καλοπιάναμε, τι τη φοβερίζαμε, τίποτα. Μόνιουμεντ που λέει κι η Αν, κι έτσι με τη Φρίντα σεληνιασμένη σαν άλλο Κούτζο ανάμεσά μας περιμέναμε πόση ώρα δε ξέρω, να πέσουν οι σφυγμοί της για να μπορέσει κάπως να ημερήσει μπας και κοιμηθούμε κι εμείς. Ντωμεταξύ εγώ είχα εγερτήριο στις 5, κέφια.
Πρέπει να κάνω μια καταδρομική σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα για δουλειές που έχουν μαζευτεί και προσπαθώ πριν φύγω να ολοκληρώσω κάποιες δοκιμές που εύχομαι να είναι και οι τελικές. Στον πάγκο στεγνώνουν 4 διαφορετικά προϊόντα, σε 10 με 15 μέρες θα πρέπει να τα έχω τελειοποιήσει. Το ταξίδι στην Ελλάδα θα με βοηθήσει να βρω υλικά για λύσεις που χρειάζομαι, υλικά που δεν ξέρω αν υπάρχουν έτσι όπως τα φαντάζομαι. Σίγουρα στην Ελλάδα έχω περισσότερες πιθανότητες, η αγορά είναι μεγαλύτερη, η γλώσσα βοηθάει. Αν ξεκινήσω να ψάχνω εδώ παρέα με τον Μπόμπυ για φύλλα πίσσας με συγκεκριμένο πάχος σε λωρίδες πουχου, που αυτό μού χρειάζεται τώρα, το πιο πιθανό είναι να καταλήξουμε στα Mac Donalds, οπότε δεν ρισκάρω να χάσω χρόνο.
Παρακολουθώ τα του πολέμου και όλα τα νέα της επικαιρότητας. Με διασκεδάζουν και με φοβίζουν οι αντιδράσεις ανθρώπων που έχουν “σοκαριστεί” απο την μάνα που κατά πως φαίνεται δολοφόνησε τα παιδιά της. Τέτοιου επιπέδου ιστορίες είναι βάλσαμο για μαζική απενοχοποίηση γιατί πια υπάρχει ένοχος και ξέρουμε τ’ όνομα του, βλέπουμε το πρόσωπο του, θέλουμε εμείς να τον σκοτώσουμε και έτσι να δικαιωθούμε, εμείς οι αθώοι. Άκουσα πως φώναζαν μερικοί για λιθοβολισμό μέχρι τέλους, ξεκάθαρο σημάδι προόδου των ανθρωπίνων ενστίκτων και καταπιεσμένων άγριων αναγκών. Όχι αποκεφαλισμός με γκιλοτίνα, όχι κρεμάλα, όχι θάνατος με ενέσιμη δόση, μόνο ο λιθοβολισμός βοηθάει στο να εξαγνιστεί η μάζα! Αρχέγονο μέλλον!
Θέλουμε να βλέπουμε το κακό να λιώνει, μας κάνει καλό ο θάνατος του, σιγουρευτήκαμε οτι δεν κινδυνεύουμε άλλο και μπορούμε να συνεχίσουμε να χαμογελούμε αναμεταξύ μας, παίζοντας ένας ακόμα γύρο του “Δολοφόνου”, μέχρι να βρεθεί ο επόμενος ένοχος ή τουλάχιστον, ο επόμενος κατάλληλος για ένοχος. Ιστορίες αυτής της κοινωνίας, σαν της Τοπαλούδη και του Παρδάλη που ακρωτηριασμένος και στην άσφαλτο αιμόφυρτος ζητούσε κάποιος να καλέσει την αδελφή του από το κινητό κι αυτός ο κάποιος αφού κάλεσε τη αδελφή του, ξεκίνησε να τρέχει κλέβοντας το τηλέφωνο, μ’ έχουν στοιχειώσει. Η ιστορία η μία και η ιστορία η άλλη… Δεν χρειάζεται ν’ ασχοληθείς και πολύ με τα κοινά για να καταλάβεις τι παίζει πίσω απ’ τη κουρτίνα. Ο κόσμος και κατ΄επέκταση η κοινωνία είναι κόσμος αγρίων, δεν χρειάζεται να είσαι εξπέρ για να το καταλάβεις. Κι από όλα τα εγκλήματα, τα πιο κοινά είναι αυτά που συντελούνται μέσα στο σπίτι. Δε νιώθω καμία έκπληξη, δεν έπαθα κανένα σοκ, δεν έχω κανένα ενδιαφέρον.
Από τη Μήδεια μέχρι τη Ρούλα, το καλό και το κακό υπάρχει ανάμεσα μας. Εκ φύσεως εστιάζω στο καλό κι έτσι λοιπόν διάλεξα να διαβάσω για τον πατέρα που έμαθε να κόβει τα λαχανικά και τα φρούτα σε σχήμα πουλιών για να δελεάσει την κόρη του να τρώει περισσότερο υγιεινά, αυτό μάλιστα, με άγγιξε. Το κακό δεν μ’ αγγίζει γιατί δεν το αγγίζω κι εγώ.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
