Προχώρησα μετά από μήνες τις δουλειές στον πάγκο. Φαίνεται πως οι ατελείωτες δοκιμές και οι αμέτρητες ώρες του προηγούμενου χρόνου έχουν φέρει το αποτέλεσμα που ήθελα, κυρίως στην επίγνωση των υλικών και πως αυτά δουλεύονται και αντιδρούν. Λίγο ακόμα και θα μπορώ να έχω στα χέρια μου σχεδόν έτοιμο προϊόν. Αν φτάσω εκεί θα έχω ολοκληρώσει το 1ο βήμα. Δε μπόρεσα ποτέ να θυμηθώ πως ακριβώς ξεκίνησα να παίζω και κατόπιν να πειραματίζομαι με τσιμέντα και υγρό γυαλί και λάμπες και πέτρες καιταλοιπά. Θυμάμαι πως ήμουν σ’ ένα σκοτεινό υπόγειο κι έκανα μια δοκιμή. Μέσα σε μια φόρμα κέικ που ούτε και ξέρω που την βρήκα, έριξα τσιμέντο και μετά το διακόσμησα με 2 playmobil και κάτι άλλα, στο τέλος μου άρεσε. Εκείνο, το 1ο που έφτιαξα το έκανα δώρο στην Αν, κρέμεται σε έναν τοίχο στο σπίτι.
Τότε δεν γνώριζα και δεν είχα σκεφτεί όλα αυτά που γνωρίζω τώρα και έτσι θελοντας να κάνω κι άλλες και μετά κι άλλες δοκιμές, κι επειδή σε κάθε μία χάλαγα κι από μια φόρμα κέικ, είχα σαρώσει όλη τη γειτονιά να ψωνίζω φόρμες από κάθε κατάστημα που έβρισκα. Ειδικά από ένα μαγαζί που το έχουν τρεις κοκόσκες (κότες) κάθε 2-3 μέρες έμπαινα κι έπαιρνα φόρμες κέικ. Αυτές με είδαν μία με είδαν δύο και στο τέλος μου είπαν “ε καλά τόσες φόρμες παίρνεις δε μπορείς να μας φέρεις κι εμάς λίγο κέικ”. Απάντησα πως δεν τις χρησιμοποιώ για κέικ και βάζω άλλα πράγματα μέσα κι όταν με ρώτησαν “τι;” τους απάντησα, “τσιμέντο” κι εκείνες δεν ξαναμίλησαν παρά είπαν ένα “α”.
Μετά έπεσε στα χέρια μου ένας χυμός από πορτοκάλι και το τετράγωνο κουτί του, μου φάνηκε πως θα’ βγαζε μπάνικο σχήμα για λάμπα. Εκείνη τη μέρα ένας δαιμόνιος μπόμπιρας σουλάτσαρε μες στο διαμέρισμα και χάζευε τα διάφορα πράγματα που είχα, όλα τα εργαλεία και τα υλικά τα είχα μέσα στο σπίτι δεν υπήρχε το εργαστήριο που υπάρχει τώρα.
“Εθύ Δον έχειθ πολύ ενδιαφέροντα πράγματα”, είπε και συνέχισε, “θέλειθ να μου φτιάξειθ ένα κοκτέιλ;” και γέλασε και μετά κάθε τι που του γυάλιζε το χούφτωνε και το έδειχνε κι έλεγε, “θέλειθ να μου δώθειθ αυτό, θέλειθ να μου δώθειθ αυτο, θέλειθ να μου δώθειθ αυτό…. Δον… Δοονννν….Δοοοοννννν!!!!”. Κατά βάση δεν ζητούσε, απαιτούσε αλλά ήταν χαριτωμένος μικρός και τον προσκάλεσα να μου κάνει παρέα αν ήθελε για να φτιάξουμε μια λάμπα, κι αν τα καταφέρναμε θα του την έκανα δώρο. Νταξ είπε, και τον έβαλα ν’ ανακατεύει το τσιμέντο σε ένα πλαστικό ποτήρι που έχω για να κάνω φραπέ.
Έπεσε στα χέρια μου ένας πλαστικός καουμπόι που πέταγε λάσο και διακόσμησα τη λάμπα με αυτόν. Χωρίς να το έχω υπολογίσει, το υγρό γυαλί πήρε ένα ωραίο χρώμα κίτρινο, σαν κεχριμπάρι γιατί ο καουμπόι έλιωσε λίγο από τα χημικά και το κίτρινο χρώμα του χρωμάτισε το υγρό γυαλί άθελα μου. Όταν πέρασαν μέρες και τα υλικά στέγνωσαν έβγαλα τη λάμπα από το κουτί του χυμού πορτοκαλάδας που το’ χα κάνει καλούπι κι έπαθα.
Ήταν τόσο ωραίο που ενθουσιάστηκα κι αμέσως πήγα και πήρα ακόμα 2 κουτιά χυμό, άδειασα το περιεχόμενο σε κανάτες κι έπιασα να κάνω κι άλλες λάμπες να δοκιμάσω πως θα βγουν. Πέρασα κάποιο διάστημα που τα 2λιτρα κουτιά κάναν παρέλαση και όλοι στο σπίτι είχαν αγανακτήσει γιατι κάθε έναν που συνελάμβανα στον διάδρομο τον φόρτωνα και μια κανάτα πορτοκαλάδα. Έδινα ανά 2 μέρες 4 λίτρα πορτοκαλάδα, μια και το περιεχόμενο δεν μ’ ενδιέφερε καθόλου, αλλά το κουτί ήταν θησαυρός.
Από τότε μέχρι τώρα έχω διαβεί πολύ δρόμο, έχω βρει τις φόρμες, τα υλικά, τον τρόπο επεξεργασίας, τους συνεργάτες, έχω κάνει δουλειά. Θέλω να την ολοκληρώσω όμως, δε θέλω να μείνω στις δοκιμές και στο επίπεδο χόμπυ. Θέλω αυτή να είναι η δουλειά που θα μ’ απασχολεί στο μέλλον και θέλω αυτό το μέλλον να συμβεί το συντομότερο δυνατόν. Καμιά φορά βιάζομαι, τι καμιά φορά δηλαδή σχεδόν πάντα. Οι ώρες στον πάγκο και κυρίως τα λάθη, με δίδαξαν πως όλα έχουν τη δική τους στιγμή που συμβαίνουν, όλα εκπληρώνονται στον δικο τους χρόνο.
Η λάμπα του πιτσιρικά ακόμα φωτίζει το δωμάτιο του κάθε βράδυ κι ο κίτρινος καουμπόι, του κάνει παρέα. Στον πιτσιρικά αρέσει πολύ να βλέπει μπάρμεν να κάνουν κοκτέιλ κι έτσι κι εγώ πάνω στη λάμπα, έβαλα μια μικρή μεταλλική ταμπέλα κι έγραψα τ’ όνομα του κι από κάτω “ the cocktail cowboy”.
Αυτό το ταξίδι που ξεκίνησε πριν 15 νομίζω χρόνια, μ’ ένα αυτοσχέδιο κολάζ με θέμα εισιτήρια και φωτογραφίες από συναυλίες των Pink Floyd κι εξελίχθηκε εδώ που είμαι τώρα, έχει υπάρξει και εξακολουθεί να είναι ένα ταξίδι προς μια νέα γη που πάντα φανταζόμουν πως υπάρχει αλλά δεν ήξερα που είναι. Νομίζω την έχω δει, νομίζω θα πατήσω στεριά σύντομα.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
