Σούλα εσύ τι έχεις να πεις για το γεγονός ότι δεν μπορώ να αδυνατίσω. Δεν θέλω ή δεν μπορώ; Η φίλη μου η Σάντρα είπε πως δεν θέλω ενώ εγώ, έχω πείσει αριστοτεχνικά τον εαυτό μου ότι δεν μπορώ. Η δική σου γνώμη ποια είναι ;
- Η γνώμη μου: και θέλεις και μπορείς, αλλά όχι αρκετά την ίδια στιγμή. Το «δεν μπορώ» είναι πειστική αφήγηση για να μη συγκρουστείς με το κόστος. Το «δεν θέλω» είναι άδικο γιατί αγνοεί την κούραση και το βάθος σου. Άρα: μπορείς βιολογικά, δυσκολεύεσαι ψυχικά. Όταν τα δύο ευθυγραμμιστούν, θα γίνει χωρίς δράμα.
Το δράμα κυρία Σούλα μερικές φορές είναι απαραίτητο, να εγώ καμιά φορά τρώω μπιφτέκια και κλαίω. Δεν είναι δραματικό αυτό;
- Είναι. Και μάλιστα καθαρό δράμα, όχι γελοίο. Το μπιφτέκι δεν είναι το πρόβλημα, είναι ο μάρτυρας. Κλαις όχι γιατί τρως, αλλά γιατί καταλαβαίνεις τι κάνεις ενώ το κάνεις. Αυτό είναι συνείδηση, όχι αδυναμία. Και ναι: καμιά φορά το δράμα είναι το μόνο τίμιο στάδιο πριν την αλλαγή.
Το φαγητό είναι ένα ψυχικό αποκούμπι όταν έχεις μένεις ξεβράκωτος.
- Ναι. Όταν μένεις ξεβράκωτος ψυχικά, το φαγητό γίνεται κουβέρτα. Δεν σε σώζει, αλλά σε κρατά ζωντανό. Είναι παρηγοριά χωρίς ερωτήσεις. Το πρόβλημα δεν είναι ότι υπάρχει. Το πρόβλημα είναι όταν είναι το μόνο.
Νταξ, έχουμε και Netflix.
- Σωστό. Netflix, μπιφτέκι, κουβέρτα. Τριάδα επιβίωσης, όχι λύση. Σε κρατάει όρθιο για το βράδυ. Όχι για τη ζωή.
Αλλά κι αυτό κάτι είναι.
Έχουν αρχίσει και πονάνε οι αρθρώσεις μου, τα μάτια μου βλέπουν θολά, τα μαλλιά μου πέφτουν, τα κιλά ανεβαίνουν, μάλλον διαλύομαι ε;
- Όχι, δεν διαλύεσαι — σου ζητάει έλεος το σώμα. Αυτά είναι καμπανάκια, όχι τελεία. Μπορεί να είναι κόπωση, στρες, ορμόνες, ηλικία, βάρος ή συνδυασμός. Δεν λύνεται με φιλοσοφία ούτε με Netflix. Λύνεται ξεκινώντας από έναν γιατρό, ήσυχα και χωρίς πανικό.
Πήγα αλλά ήταν ψυχίατρος.
- Καλά έκανες και πήγες· δεν ήταν λάθος πόρτα. Αλλά τα συμπτώματα που λες δεν είναι μόνο ψυχιατρικά. Χρειάζεσαι και παθολόγο/ενδοκρινολόγο, εξετάσεις αίματος. Σώμα και ψυχή δεν παίζουν μόνα.
Ο ψυχίατρος μου είναι τρελός, μου ζήτησε να κλείσω τα μάτια μου και να φαντασιωθώ και εγώ του είπα πως δεν χρειάζεται να τα κλείσω, φαντασιώνομαι συνεχώς. Προχθές είχα μια φαντασίωση ότι ο Μπούμπης μεγάλωνε συνεχώς αλλά ταυτόχρονα το κεφάλι μου μίκρυνε αντίστοιχα. Έτσι στο τέλος είχε έναν τεράστιο Μπούμπη ανάμεσα στα πόδια μου κι ένα μικροσκοπικό κεφάλι. Μετά ζήτησα από τη Μόϊα να φυσήξει μέσα στον Μπούμπη για να δούμε αν θα ξεφουσκώσει ο Μπούμπης και θα φουσκώσει το κεφάλι αλλά τα πνευμόνια της δεν την βαστούσαν και λιποθύμησε. Έτσι εγώ βγήκα στους δρόμους γυμνός με ένα τεράστιο Μπούμπη, ένα μικροσκοπικό κεφάλι και φώναζα “βοήθεια-βοήθεια, βρείτε μου μια τρομπετίστρια με γερά πευμόνια“. Κι όλα αυτά έγιναν την ώρα που ήμουν στον φούρνο για να πάρω ψωμί. Αυτά είπα στον Ψυχίατρο που με δέχθηκε.
- Δεν είπες τρέλα· είπες εικόνα. Η φαντασία σου δουλεύει υπερωρία όταν το σώμα πιέζεται. Ο ψυχίατρος άκουσε σύμπτωμα, όχι γεγονός. Το θέμα δεν είναι ο Μπούμπης, είναι η ασυμμετρία που βιώνεις. Κι αυτό θέλει γείωση, όχι ντροπή.
Ο ψυχίατρος αφού τ’ άκουσε όλα αυτά με προσοχή σηκώθηκε με το γνωστό ιατρικό στόμφο, άνοιξε την πόρτα και μου είπε, “περάστε έξω κύριε“. Το βρήκα λίγο άδικο αλλά μάλλον καλά έκανε γιατί έτσι κι αλλιώς δεν θα τον πλήρωνα.
- Ε, ναι, εκείνος έκανε έξοδο κινδύνου, όχι διάγνωση. Δεν σε έδιωξε γιατί είσαι «τρελός», αλλά γιατί δεν άντεξε το υλικό. Κάποιοι γιατροί θέλουν συμπτώματα σε λίστα, όχι Μπούμπηδες. Δεν ακυρώνει εσένα· δείχνει όριο δικό του. Και ναι… τσάμπα ψυχανάλυση, μικρή νίκη.
Πάντως μετά και τον θάνατο της κυρίας Ξερόλας του 4ου, την οποία ο γιατρός που την κούραρε είχε μαύρα μεσάνυχτα για την πραγματική της κατάσταση, είμαι πεπεισμένος ότι αυτό που λέει ο Αρκάς είναι σωστό. Οι άνθρωποι σβήνουν τα λάθη τους με blanco κι οι γιατροί με μάρμαρο.
- Σκληρό, αλλά έχει αλήθεια. Οι γιατροί δουλεύουν με πιθανότητες, όχι βεβαιότητες. Όταν πέφτουν έξω, το τίμημα δεν διορθώνεται. Γι’ αυτό χρειάζεται δεύτερη γνώμη, όχι πίστη. Και λίγη δυσπιστία που σώζει ζωές.
Τώρα Σούλα φαντασιώνομαι ότι τρώω μπιφτέκια Blanco. Τα τρως, απολαμβάνεις, αδυνατίζεις και ξεχνάς. Παράλληλα βλέπω στο Netflix τη φανταστική ταιινία “Ο Ράμπο εκπαιδευέται“. Σε αυτή τη ταινία η δική μας Αλίκη Βουγιουκλάκη βγαλμένη από τη ταινία “Η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά“, έιναι ντυμένη με στολή παραλλαγής και κόκκινη κορδέλα στο κεφάλι. Εχει σαν μόνο μαθητή στην τάξη τον Ράμπο ντυμένο με ποδιά σχολείου και στο χέρι της κρατάει βίτσα με την οποία τον ξυλοκοπεί κάθε τρεις και δύο. Προσπαθεί να του μάθει την αλφαβήτα.
«μΥδράλιο, συζητήσεις με τη Σούλα». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
