Αν ήμουν μηχάνημα θα ήμουν μηχάνημα 52 χρόνων και αν υπήρχε γιατρός ανθρώπινων μηχανημάτων θα μου έβρισκε σίγουρα κάποιο κουσούρι. Αν λάβει δε κανείς υπόψη του την πέραση που είχα σε σεβαστό αριθμό νοσοκομείων και ιατρών από τα παιδικά μου χρόνια, είναι πλέον του πιθανού τα κουσούρια να είναι υπεράριθμα.
Τρίζει το γόνατο, το αριστερό μάτι δεν βλέπει καλά, η δεξιά πλευρά μπάζει νερά, η χοληστερίνη χορεύει ταγκό με τις τρανσαμινάσες, το συκώτι είναι, λέει, λίγο πρησμένο, η καρδιά λίγο απογοητευμένη και το μυαλό είναι γεμάτο σαχλαμαρίνη. Σαχλαμαρίνη; Μόνο σαχλαμαρίνη βρήκατε γιατρέ; Παλιά είχε και αϊδίνη, μπουχτοστριφίνη και απαισιοδοξίνη. Όχι, όχι, μόνο σαχλαμαρίνη έχετε πια. Πίνετε; με ρώτησε ο γιατρός. Εσείς δε πίνετε; τον ρώτησα εγώ. Το συκώτι σας είναι λίγο πρησμένο, εγώ απορώ που υπάρχει, του είπα. Εξωγήινο όργανο το συκώτι, το κόβεις κι αυτό αναπλάθεται κι από εκεί μέσα περνάνε όλες οι μαλακίες που κάνεις, τρως και πίνεις. Θέλω να πω, αν κάποιος σε αυτή τη πλάση θα έπρεπε να δικαιούται ψυχολογικής υποστήριξης φρι οφ τσαρτζ, τότε μόνο το συκώτι τη δικαιούται.
Από τη στιγμή που γεννιόμαστε ακολουθεί μια πορεία προς τον θάνατο στον οποίο συνήθως φτάνουμε ολίγον τι ή εντελώς φθαρμένοι. Οι γιατροί δε ζουν από τους υγιείς, από τους ασθενείς ζούνε κι όσο κι αν το ψάχνεις, από τη στιγμή που έχεις διανύσει πάνω από το μισό του μέσου όρου, είναι πλέον σίγουρο πως θα έχεις φθορές. Η ιατρική επιστήμη σώζει ζωές, αλλά διαπρέπει κιόλας. Πάω στοίχημα πως αν δεν υπήρχε ούτε ένας γιατρός για τίποτα στο κόσμο, ποτέ, από καταβολής του χρόνου, το ανθρώπινο είδος πάλι θα είχε επιβληθεί και θα είχε θριαμβεύσει επί όλων των άλλων. Δεν είναι οι γιατροί που μας έσωσαν από τα θηρία, είναι ο αδίστακτος, πανούργος και αιμοβόρος εγκέφαλος μας. Οι γιατροί απαλύνουν τον πόνο μας μετά τη μάχη, αλλά στη μάχη πήγαμε κουτσαίνοντας γιατί είναι τόσο έντονο το ένστικτο της επιβίωσης αυτού του δίποδου όντος, που τίποτα δε θα σταθεί εμπόδιο μπροστά στην επικράτηση του.
Είμαι ευγνώμων που υπάρχουν γιατροί αλλά είμαι σίγουρος πως κι αυτοί είναι ευγνώμονες που υπάρχω εγώ. Η εμπειρία από τον πατέρα και την πανελλαδικής εμβέλειας ρεπεράζ του σε νοσοκομεία και γιατρούς με δίδαξε πως, στον ιδιωτικό τομέα μιλώντας, ο γιατρός μόλις σε δει θα σκεφτεί, μπορώ να τα πάρω; και αν μπορώ πόσα μπορώ; Κι αφού ήρθε εδώ ας τον στείλω να κάνει κι εκείνο και το άλλο. Κι όταν πας να κάνεις το ένα και το αλλο, σου ζητάνε να κάνεις και το τρίτο και το τέταρτο και πάει λέγοντας. Έχεις εθιστεί πια στα ιατρικά αποτελέσματα και στην εξάρτηση τού κάποιος να σου πει επιτέλους, ότι είσαι καλά και δεν κινδυνεύεις σύντομα. Την επομένη μπορείς να χαιρετήσεις αλλά σήμερα είσαι καλά, πάρε κι ένα χαπάκι να το πιστέψεις, κανε και 1-2 εξετασούλες ακόμα κι εδώ είμαστε εμείς.
Τον μακαρίτη τον νεκρό τον πήγαμε όπου μπορούσαμε να τον πάμε για να σωθεί από τον καρκίνο και τη μέρα που μας πήρε τηλέφωνο η γιατρέσα να μας πει ότι βγήκαν τ’ αποτελέσματα και πως ο καρκίνος σχεδόν εξαφανίστηκε, ο νεκρός πέθανε από ενδονοσοκομειακή λοίμωξη. Κι έλεγε ο κακομοίρης ο νεκρός, δεν έχω τύχη σ’ αυτή τη ζωή, δεν έχω τύχη. Τον πατέρα, τον ξεγράψανε καμιά δεκαριά φορές μέχρι να ζήσει, ετοιμάστε κηδειόχαρτα μια φάση. Ένα βράδυ στο σανατόριο στη Θεσσαλονίκη που κοιμόμασταν δίπλα δίπλα, τον βρήκα το πρωί γατζωμένο στο κρεβάτι γιατί έβλεπε όλη νύχτα τον Αχέροντα να περνάει μπροστά του και κρατιόταν πεισματικά στα ξύλα του κρεβατιού για να μην τον πάρει. Ο πατέρας έζησε αλλά ένα μήνα αργότερα ο πατέρας της Αν πέθανε, ο πατέρας της που λίγες εβδομάδες πριν κάναμε βουτιές και πίναμε ούζα. Εκείνος δεν έλεγε ποτέ πως δεν έχει τύχη, αντιθέτως αισθανόταν γερός και δυνατός κι η αλήθεια είναι πως ήταν γεμάτος ζωή, μέχρι που πια δεν ήταν.
Η ατομική υγιεινή και καλή σωματική και ψυχική κατάσταση είναι δουλειά του καθενός μόνο που αυτό δεν το αντιλαμβάνεσαι στα 4 ή στα 5, που είναι μια χαρά ηλικία να ξεκινήσει να κάνεις πουχου 100 κοιλιακούς και 50 κάμψεις τη μέρα, που είναι τίποτα. Η ελεύθερη βούληση, μου μοιάζει περισσότερο με κατευθυνόμενη επιθυμία. Ζάχαρη, αλκοόλ, καπνά, λιπαρά, λιπάσματα, συντηρούν βιομηχανίες ολόκληρες που συντηρούν κοινωνίες και κράτη. Προκαλούν όμως αρρώστιες που με τη σειρά τους συντηρούν άλλες βιομηχανίες. Επιστήμονες, πανεπιστήμια, συγγράμματα, βιβλιοπωλεία, νυστέρια, ψαλίδια, ποδιές, μηχανήματα, επιστημονικά όργανα, υλικά, νοσοκομεία, λάμπες, τεχνητά πόδια και καρδιές είναι όλα στην υπηρεσία μου. Το μόνο που πρέπει είναι ν’ αρρωστήσω. Το σύστημα με ταΐζει μ’ ένα σωρό σκουπίδια για να με αρρωστήσει και μετά προσφέρεται να με κάνει καλά. Το σύστημα με θρέφει για να το θρέψω με τη σάρκα μου και με τη προσοχή μου, εγώ έτσι αισθάνομαι, τσίστο που λέει κι η μικρή, καθαρό. Οι γιατροί είναι σαν τους ψυχολόγους, άνθρωποι κι αυτοί. Μόνο στα δικά μας τα μάτια είναι θεοί, όταν τους χρειαζόμαστε. Γιατρέ έχω πρόβλημα είπε ο ασθενής κι ο γιατρός σκέφτηκε, εγώ να δεις.
Είμαι οπαδός της αυτοϊασης και πιστός της αυτοσθένειας. Έχεις κι εσύ όπως κι όλοι 24 ώρες. Φάε καλά και σωστά, κοιμήσου νωρίς και όχι περισσότερο από 6 ώρες, θύμησε στο σώμα σου πως υπάρχεις και κάνεις εσύ το κουμάντο κι όχι αυτό, αθλήσου έστω και λίγο, διάβασε, εξασκήσου σε κάτι, γίνε σε κάτι καλός. Πιες νερό καθαρό και δώσε στον εαυτό σου τη χαρά της κραιπάλης όταν την χρειάζεσαι. Μίλα, κάνε φασαρία για ότι για σένα είναι σημαντικό, ρώτα ότι δε καταλαβαίνεις. Λέγε συχνά ευχαριστώ και συγνώμη, αν πρέπει. Να είσαι παρών, αυτή είναι η ίαση, αυτή είναι η θεραπεία. Να ελπίζεις μόνο για όσα μπορείς και να μην σταματήσεις ποτέ να προσπαθείς να μπορείς περισσότερα.
Έτσι αισθάνομαι κι έτσι σκέφτομαι, τσίστο, καθαρό.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
