Εχθές για τη μάζωξη είχαν κλειστεί 2 τραπέζια το ένα δίπλα στο άλλο, αλλά όχι κολλητά. Στο ένα τραπέζι κάθισαν 12 άτομα και στο άλλο μόνος μου. Δεν κάθισε μαζί μου ούτε ένας μέχρι να’ ρθει η Αν, κάτι που βασικά προτιμούσα μια και δεν είχα όρεξη για κουβέντες τρύπιες. Ξεκίνησα να τρώω και από το διπλανό τραπέζι τα χάχανα και η ψιλή κουβέντα πήγαινε κι ερχόταν. Κάποια στιγμή ένας εδέησε να μου απευθύνει το λόγο, “Τζον, αισθάνεσαι μόνος;”, απάντησα χωρίς να κοιτάξω, “όλη την ώρα”.
Μετά κάποιος άλλος είπε, “αν θες κάποιον να μιλήσεις…” κι εγώ απάντησα, “ευχαριστώ, έχω πάντα μαζί μου του φανταστικούς μου φίλους” και συνέχισα να μασουλάω. Ήμουν στον κόσμο μου, το κατάλαβαν και δε μου ξαναδώσαν σημασία παρά μόνο όταν η ώρα πέρασε και όσοι ήταν λάιτ έφυγαν νωρίς κι όσοι ήθελαν πιο πραγματική παρέα βρέθηκαν στο δικό μου τραπέζι και γίναμε κάτι σαν συμπόσιο.
Νιώθω πως τα κομμάτια του παζλ μπαίνουν στη σωστή θέση ένα-ένα. Το παζλ είναι ένα χαοτικό πράμα οταν ολα τα κομμάτια είναι χύμα πάνω στο τραπέζι, ειδικά αν είναι πολλά. Το δικό μου παζλ είναι περίπου 5.500.000 κομμάτια οπότε άργησα λίγο. Όσο πάντως διαμορφώνεται τόσο πιο εύκολο γίνεται.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
