Μια δόση βλακείας και αμπελοφιλοσοφίας είναι που και που απαραίτητη, ειδικά αν βασανίζεσαι να καταλάβεις αν έχεις δίκιο και που ή αν απλά για μια φορά ακόμα βρίσκεσαι στη προσφιλή σφαίρα της ατομικής σου παράνοιας. Έτσι το απόγευμα πέρασε με μεζεδάκια στον Κρόνο, παγωμένο κόκκινο κρασί και κουβέντες του τύπου, τι ζώο θα’ θελες να ήσουν, ποια μυρωδιά σ’ αρέσει, πόσο μαλάκας τελικά είσαι, αν δεν είμασταν ρομαντικοί θα είμασταν εκατομμυριούχοι και τα λοιπά. Ο Άγγελος με κοίταξε κάποια στιγμή και είπε, “ζούμε σε μια εποχή που οι ψεύτες μιλάνε για αλήθεια, οι αναίσθητοι για συναισθήματα κι οι ανήθικοι για ήθος”. Αυτό που το διάβασες; τον ρώτησα, έμοιαζε σα χαμένος, ποιο; με ρώτησε. Αυτό που είπες τώρα, ξαναρώτησα, τι είπα;. Μάστα σκέφτηκα, ήταν σκέψη πηγαία.
Το απόγευμα πέρασε και με άλλες συζητήσεις για το ένα και για το άλλο και κάπως χαλαρώσαμε ο κάθε ένας από τα δικά του. Ο κόσμος βράζει από τη μια άκρη ως την άλλη. Θα ξεχειλίσει νομίζω, θέλω να έχω δική μου γη σύντομα, ξεκίνησα να ψάχνω. Ο Αρκάς στο άλμπουμ “μετά τη καταστροφή” που είναι το αγαπημένο μου λέει “ο κόσμος πάει προς τα μπρος, μέχρι μια μέρα που θα καταλάβει και θα πάει προς τα πίσω”. Επιθυμώ να κατακτήσω τη μικρότερη δυνατή έκλυση ενέργειας με το μεγαλύτερο αποτέλεσμα. Σκοπεύω να ακολουθήσω τη ρήση του Θορώ, “απλοποίησε, απλοποίησε, απλοποίησε”. Ο κόσμος μέσα έχει ρυθμιστή γαλήνης ενώ ο κόσμος έξω έχει καταστροφέα.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
