Αποφασίσαμε με την Αν να κάνουμε μια μικρή ανακαίνιση. Ότι είναι για εμάς μια μικρή ανακαίνιση είναι για άλλους να χτίσουν έναν ουρανοξύστη. “Ο Μπόλεκ και ο Λόλεκ κοιτάνε τη βίδα”, θα μπορούσε να είναι ένας τίτλος. Ή αν χρησιμοποιήσουμε την Ελληνική κουλτούρα η Λόλα θα έλεγε, “Φώ-τη, κά-νου-με α-να-καί-νι-ση!” κι ο Φώτης θ’ απαντούσε, “Λό-λα, τον ή-πια-με!”.
Η Αν κι εγώ είμαστε από το ίδιο δέντρο που παράγει καλόκαρδους, καλοπροαίρετους κι αφελείς ανθρώπους. Μπορεί να βρισκόμαστε μέσα σ’ ένα κυκλικό δωμάτιο και να μας έρθει η έμπνευση να το κάνουμε τετράγωνο για να κάνουμε μια κάποια αλλαγή. Θα τα σχεδιάσουμε όλα με τρόπο ημιτελή κι ενθουσιώδη, θα τα εκτελέσουμε όλα με τρόπο αναποτελεσματικό και χαρούμενο και στο τέλος των εργασιών θα έχουμε βρεθεί μέσα σε ένα αμβλυγώνιο τρίγωνο που στο κέντρο του έχει ένα παγωτό χωνάκι! Η εκτελεστική ικανότητα μας επί του πραγματικού είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με ότι πιστεύουμε για εμάς, επί του φανταστικού. Παρά ταύτα πορευόμαστε μαζί ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων. Είναι σημαντικό να μπορείς να γελάς με τον εαυτό σου, ακόμα κι αν δεν τα έχεις καταφέρει και τόσο καλά. Δεν μπόρεσες να κάνεις αυτό που ήθελες, έτσι όπως το ήθελες, δεν ήσουν τόσο καλός όσο νόμιζες, όμως ήσουν, προσπάθησες, το έκανες με καλή καρδιά και την επόμενη φορά θα το κάνεις καλύτερα. Αυτό μετράει.
Κανείς δεν είναι καλός σε όλα -κα. Μπι εξαιρείται- αλλά εμάς δεν μας νοιάζει που καμιά φορά σπάμε τα μούτρα μας τα οποία έχουν γίνει στα τα τσιμέντα που έχω στον πάγκο, γεμάτα ραγάδες. Αν κοιτάς τη ραγάδα από κοντά, δε βλέπεις κάτι. Αν πας λίγο πιο μακριά όμως, η ραγάδα είναι μέρος του προσώπου κι η μία με την άλλη κάτι σχηματίζουν, κάτι προσδίδουν, κάτι έχουν να πουν. Οι ραγάδες μας, κάτι μαρτυρούν για εμάς, εξόν του ότι δεν είμαστε πια τόσο νέοι όσο νομίζουμε. Μας χαρακτηρίζουν κι είναι δικές μας, ολόδικές μας. Λατρεύω τις ραγάδες, είμαι περήφανος γι΄αυτές, είναι μέρος μας, είμαστε μέρος τους. Λατρεύω τις ατέλειες, τα σπασίματα, το αποτέλεσμα που ήρθε ενώ προσπαθούσες για κάτι άλλο. Καμιά φορά είναι πιο καλό απ’ ότι ήλπιζες, καμιά φορά είναι χειρότερο, όμως κάθε φορά είναι ένας δρόμος που δεν ήξερες πως υπάρχει. Είναι γεμάτος ραγάδες, είναι γεμάτος λάθη, είναι γεμάτος αγάπη. Είναι δρόμος γεμάτος εσύ.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
