Μ’ εκείνα και με τ’ άλλα κι αφού κάναμε κάμποσες βόλτες εδώ κι εκεί καθίσαμε στο ρεστοράν. Ήξερα πως παίζει Αργεντινή – Ολλανδία αλλά η νύχτα ήταν γλυκιά, κάτσαμε έξω και δεν κρύωνα καθόλου. Το ρεστοράν ήταν κάπως χάι τεκ αλλά εγώ διάλεξα ταπεινό σκουμπρί με φάβα και κρεμμυδάκι τουρσί, καυτερές πιπεριές, λευκό ταραμά και μια σαλάτα με αχνιστό σέσκουλο, σπανάκι και λαδολέμονο. Οι μπουκίτσες που έφτιαχνα ήταν κάτι σαν γκολ στο Γ με σουτ μπανάνα από τη σέντρα, θεϊκές. Το ένα κρασί έφερε το άλλο και το άλλο το επόμενο και έτσι κάπως χάθηκε η μπάλα, αλλά είχαμε ήδη κερδίσει και δεν μας ένοιαζε τίποτα.
Αναχωρήσαμε από το χάι τεκ ρεστοράν εν μέσω φιλοφρονήσεων, χαμόγελων και κους κους για το ματς που μόλις είχε γίνει 2-2. Σκέφτηκα, ω ρε φίλε ματσάρα, μας έφαγε το σκουμπρί το κυρίως μενού ας δούμε τουλάχιστον την παράταση. Χώθηκα σε μία μπυραρία που ξέρω πως έχει μεγάλες οθόνες και παίζει ποδόσφαιρο καιταλοιπά. Με το που μπήκα άκουσα τον εκφωνητή να περιγράφει Ελληνικά, νταξ χάζεψα! Τι τύχη! σκέφτηκα, βλέπουν τον αγώνα από Ελληνικό κανάλι!! Με πλησίασε ένας τύπος, τι θα πάρετε; με ρώτησε; Ουάου μιλάς Ελληνικά; ναι φυσικά, μου είπε αυτός, καλά απίστευτο, ξανασκέφτηκα, μάλλον σπουδάζει εδώ ο τύπος, τι κωλοφαρδία που έχω απόψε! Και Ελληνικό κανάλι και Έλληνας σερβιτόρος, απίστευτο.
Ζήτησα μια Bud και επικεντρώθηκα στο παιχνίδι υποστηρίζοντας με πάθος την Αργεντινή. Γενικά τους Ολλανδούς δε τους πάω καθόλου, αλλά πιο ειδικά μου τη σπάει που είναι ψηλοί και λιγερόκορμοι σαν αεράτοι Κρόιφ, ενώ εγώ μπροστά τους είμαι κυρτός και γρουσούζης σαν κουτσός Μαραντόνα. Μ’ εκείνα και με τ’ άλλα, πάρε και κάτι γιουχάισματα, πάρε και κάτι φωνές, πάρε και μπινελίκια και πάρτα και καριόλη και ψόφα και καλσόν…σα πολλοί Έλληνες ρε πούστη μου λέω είναι σ’ αυτό το μπαρ, που στο διάολο είμαι; Ε αφού κοίταξα λίγο καλύτερα και έκανα και ριστάρτ κατάλαβα πως δεν είμαι κάπου στο εξωτερικό αλλά στη Θεσσαλονίκη, μάστα σκέφτηκα, έτσι εξηγείται και το κανάλι και ο σερβιτόρος και τα μπινελίκια.
Το πρωί με βρήκε με κεφάλι καζάνι κι ένα κάρο υποχρεώσεις που έπρεπε Σαββατιάτικα να φέρω εις πέρας. Κοιτάχτηκα στο καθρέφτη τού αυτοκινήτου, σε πονάει το κεφαλάκι σου λίγο ε; από τις κεφαλιές θα είναι μάλλον! Τουλάχιστον ρε μπαγάσα σήμερα ξέρεις που είσαι και κυρίως ποιος είσαι. Έτσι δεν είναι Ντιέγκο;
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
