Δε χορταίνω να βλέπω ζευγάρια να προσπαθούν να πασάρουν ο ένας τα παιδιά στον άλλο. Εχθές μια νεαρή κατ΄ εμέ μητέρα παράτησε το ουρλιάζων βρέφος στο γκαζόν και συνέχισε να περπατά προς το έτερον ήμισυ φωνάζοντας του, πάρτο εσύ. Μαζί με τη Φρίντα διασκεδάσαμε τα μάλα βλέποντας αυτό αλλά και άλλα παρόμοια σκηνικά διαφοράς και αδιαφορίας. Συναντήσαμε πολλούς Αμερικάνους στο νησί, εξόν των τουριστών, αρκετοί από αυτούς είναι μόνιμοι κάτοικοι. Στον ναό της Δήμητρας πιάσαμε κουβέντα με μια Στεφανία εκ του μακρυνού Λας Βέγκας. Ζει 2 χρόνια στη Νάξο και την πετύχαμε στην είσοδο του ναού με το σκυλάκι της το Μπρούνο. Ελπίζω λέει να με αφήσουν να το πάρω, εμείς είχαμε τη Φρίντα, κι εμείς της απάντησα.
Όπου γης και πατρίς η Στεφανία από το Λας Βέγκας, έχει γυρίσει τον μισό κόσμο, λίγα χρόνια εδώ και λίγα χρόνια εκεί. Της πρότεινα να επισκεφθεί την Πέλλα και τον τάφο του Φιλίππου, το ομορφότερο αξιοθέατο που έχω δει ποτέ, το πιο εντυπωσιακό, το πιο άρτιο καθώς όταν ανακαλύφθηκε ο τάφος ήταν ασύλητος. Τα σκυλάκια δεν επιτρέπονταν κι έτσι αποφάσισα να φυλάξω τη Φρίντα και το Μπρούνο μέχρι οι χάριτες μαζί με την Αμερικάνα να δουν το ναό. Αγόρασα εισιτήρια για όλους και έκανα δώρο στη Στέφι το δικό της, μα γιατί με ρώτησε, πάρτε το σαν ένα μικρό ευχαριστώ που αγαπάτε και τιμάτε το τόπο μας, της είπα, χάρηκε η λονκ τερμ τουρίστρια που από ότι μας είπε, επιστρέφει όπου να’ναι στο Λας Βέγκας. Τώρα που έγραψα Λας Βέγκας αναρωτήθηκα αν ο Θανάσης Βέγγος σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει ποτέ τον τίτλο Λος Βέγγος ή Λας Βέγγος, νομίζω θα ήτο πιασάρικο, τεσπά.
Από όλα τα χωριά της Νάξου τα πρωτεία τα έχουν μακράν η Απείρανθος και το Χαλκί. Δεν γνωρίζω ακόμα αν το επόμενο ταξίδι μου στη Νάξο θα είναι για να πάω ξανά στις μεγάλες και χρυσές παραλίες της, γνωρίζω όμως εκ του ασφαλούς ότι θα ξαναρχόμουν μπουσουλώντας για τους κεφτέδες. Υπήρξε δε μια στιγμή όπου οραματίστηκα πως η παραδεισένια αιωνιότητα μου θα μπορούσα να ήταν κάπως έτσι, αραχτός σ’ ένα σοκάκι στην Απείρανθο στο καφενείο Γιώργος, το αεράκι δροσερό, η σκιά από το δέντρο ευχάριστη, η γελαστή Ειρήνη να φέρνει φρεσκοτηγανισμένους, αφράτους και μυρωδάτους κεφτέδες, τυρί αρσενικό, ντομάτα κι ελιές, ρακί παγωμένο και κους κους. Αιώνιο κους κους με τους περαστικούς και με τους ξένους που σαν τη Στεφανία μπορεί απλά να είναι φίλοι που ακόμα δεν έχουμε γνωρίσει. Έτσι οραματιστηκα στην Απείρανθο, τον αιώνιο μου χρόνο.
Κατά τα άλλα, πήγα κι εγώ εκεί που πάνε όλοι, χωρίς οι μισοί να ξέρουν γιατί, μπήκα και σε ασανσέρ κάτι που δεν περίμενα να μου συμβεί στη Νάξο και σουλάτσαρα στα στενά και τα στενάκια σαν άλλος Αμερικάνος. Στη Πορτάρα γέλασα με τη καρδιά μου καθώς αντιλήφθηκα πως το Πορτάρα αντιστοιχεί σε μια μεγάλη πόρτα, δεν το είχε συλλάβει αυτό ο άνυδρος εγκέφαλος μου. Πορτάρα…χαχα…άκου όνομα οι βλαχάρες που δώσαμε. Στο ηλιοβασίλεμα εκεί που όλοι είχαν αποσβολωθεί στου ήλιου το κάτω, εγώ φαντασιωνόμουν βοσκούς με πρόβατα και γίδια 100 χρόνια πριν να λένε…φτσσσστττττ Μιτσουυυ…που σε ρε….ιδώωωωω έχω τα γίδια….που δω ρεεεεε….ιδω ρεεεεε στη πορτάρα…. Νταξ κάποτε κάποιος το είπε πορτάρα, πρέπει να το κουβαλάμε ακόμα; Δηλαδή το μεγάλο τραπέζι το λέμε τραπεζάρα και τη μεγάλη καρέκλα καρεκλάρα; Ας το πούμε κάτι πιασάρικο, αφού έτσι κι αλλιώς οι 9 στους 10 από όσοι πάνε εκεί, είναι τουρίστες. Ας το πούμε Πύλη ή Είσοδος ή Πέρασμα…πιο σικ κάθε ένα από αυτά, από το καρατσάμικο Πορτάρα.
Όταν δε, θα ρωτάνε οι τουρίστες καραεντυπωσιασμένοι, Πύλη; Πέρασμα; Πύλη σε τί; Πέρασμα που; Εμείς θα τους λέμε πως είναι αρχαίο πέρασμα σε μια άλλη διάσταση γεμάτη μαγεία κι όταν εκείνοι θα ρωτάνε, τι πρέπει να κάνω; οι οδηγίες θα είναι σαφείς. Θα πρέπει να σταθείς την ώρα που δύει ο ήλιος στο σωστό σημείο, σε μέρα που ο άνεμος δεν ξεπερνάει τα 5 μποφόρ και σε γωνία 47 μοιρών σε σχέση με τη Πύλη, να πάρε αυτό το μοιρογνωμόνιο για να βρεις άκρη (έτσι θα τους προσφέρουμε και λίγη περιπέτεια). Κατόπιν θα πάρεις στάση διαλογισμού με το δεξί πόδι ακουμπισμένο στο αριστερό και για 3 λεπτά και 23 δεύτερα θα συλλογίζεσαι νερά να τρέχουν και θα κάνεις μμμμμμ. Μόλις δύσει ο ήλιος κι ακούσεις τον ήχο της χάλκινης αιώνιας καμπάνας που θα χτυπήσει 9,5 φορές θα είσαι έτοιμος να περάσεις απέναντι. Απέναντι που; θα ρωτήσει ξανά ο τουρίστας. Στην άλλη διάσταση, θα λέμε εμείς. Που είναι η άλλη διάσταση; θα ξαναρωτά ο τουρίστας με μεγάλα και αγωνιώδη μάτια. Πως θα περάσω κι εγώ απέναντι; Τι έχει εκεί;
Τι έχει εκεί;;;; Να μίστερ κοίταξτε! Εκεί έχει στρωμένο τραπέζι με κεφτέδες, αρσενικό και παγωμένη ρακί!
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
