Από το πρωί έχω την αίσθηση πως μες στ’ αυτί μου έχει μπει ένα άλιεν. Ακούω θορύβους και γαργάρες και δε ξέρω αν έχει πάρει νερό ή τι. Ο Ιούνιος μπήκε σα Δεκέμβριος, μαυρίλα κι ούτε μια διαφήμιση για τα Χριστούγεννα. Αναρωτιέμαι πως αισθάνεται κάποιος που αισθάνεται καλά. Καλά σαν να λέμε, πλήρης, δυνατός, υγιής, ευτυχής και όλα αυτά τα αισθάνεται για πολύ καιρό, ας πούμε για δυο μέρες σερί. Είμαι διασκορπισμένος σε 100 σημεία κι αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο, άρα ένοχος. Καμιά φορά μαθαίνεις κάπως και νομίζεις πως έτσι είναι το σωστό, αλλά δεν είναι. Δεν έχει λειτουργήσει για μένα αυτή η διασπορά δραστηριοτήτων και τόπων, αυτή η περισυλλογή και έκλυση ενέργειας από βουνά, δρόμους και θάλασσες. Θα ήθελα να τα είχα όλα συγκεντρωμένα σε ένα μέρος, για να μπορώ ν’ αποδώσω, να φέρω αποτέλεσμα πιο γρήγορα, πιο σωστά. Αυτό άλλωστε έχω σκοπό να κάνω το αμέσως επόμενο διάστημα, θα ήθελα να τα κάνω όλα τώρα αλλά το τώρα καμιά φορά θέλει το χρόνο του.
Περπατώντας με τη Φρίντα είδα μια κάπως εύσωμη κυρία με κολάν αμφίεση πάνω κάτω να παίζει – ή τουλάχιστον να προσπαθεί να παίξει – ποδόσφαιρο με έναν νεοσσό, πιθανό της τέκνο. Αγωνιζόταν η γυναίκα κι αγκομαχούσε και παρά τη κολάν κάλυψη/απόκρυψη τα υπερτροφικά σημεία του σώματος της δεν μπορούσαν να κρυφτούν. Αναρωτιόμουν γιατί αυτό το παιδί παίζει με τη μητέρα του και όχι με άλλα παιδιά, γιατί εδώ που τα λέμε δε φαινόταν και ευχάριστη δραστηριότητα. Αυτό σε κάθε σουτ την έστελνε στα 4 σημεία του ορίζοντα να μαζέψει τη μπάλα κι όλο έλεγε συγνώμη-συγνώμη, κι εκείνη αγκομαχώντας και ξεφυσαίνωντας έτρεχε κάπως σαν τόπι δεξιά κι αριστερά λέγοντας, δεν πειράζει-δεν πειράζει. Νταξ αν ήμουν εγώ θα του είχα βάλει το πόδι σε καλούπι ή θα παίζαμε μέσα σε μια μεγάλη κούτα Νουνού. Τώρα που είπα Νουνού θυμήθηκα, “χαρτοκιβώτια Νουνού και πράγματα συσκευασμένα γιατί ποτέ δεν είχα νου κι όλο σκεφτόμουνα εσένα”.
Αυτό με τα πράγματα συσκευασμένα μ’ έχει στοιχιώσει, δε μπορώ να ξεπακετάρω τριάντα χρόνια τώρα. Μετά σκεφτόμουν πως θα ένιωθα ευτυχής αν μπορούσα να πουλήσω το 90% των πραγμάτων που έχω, να καθαρίσω, να οριοθετήσω, ν’ ανοίξω χώρο. Θέλω να κάνω ένα Yard sale όπως κάνουν στο Αμέρικα αλλά δε ξέρω αν επιτρέπεται, θα ρωτήσω. Συνέχισα να περπατώ σκεπτόμενος πως όταν είσαι σε μια σχέση, πρέπει να είσαι πρωτίστως ευτυχής εσύ κι όχι η προτεραιότητα σου να είναι να κάνεις ευτυχή τον άλλο κι από εκεί να πάρεις. Η υποχρέωση σου είναι προς τον εαυτό σου, από εκεί γεμίζει η μπάνκα που ξοδεύεις. Το παιχνίδι της ευτυχίας και πως αυτή αλλάζει χέρια είναι καλό να το γνωρίζει κανείς από νωρίς, βοηθά πολύ στην εξέλιξη του ανθρώπου, η οποία κατά πάσα πιθανότητα είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με την εξέλιξη του συνόλου. Αναρωτιεμαι γιατι στα σχολεία δε διδάσκουν, ψυχική υγεία και ψυχική ασθένεια, σχέσεις και πως να τις απολαύσετε, η σημασία του ν’ αγαπάτε τον εαυτό σας, χρήματα και πως να τα αξιοποιήσετε, πως να ζήσετε στη φύση 10 μέρες και άλλα τέτοια. Έχουμε γεμίσει το μυαλό μας απαντήσεις για ερωτήματα που δε θα μας θέσει ποτέ κανείς κι οι ερωτήσεις που πραγματικά πρέπει ν’ απαντήσουμε, είναι ερωτήσεις που δεν τις ρωτάει κανείς. Συνέχισα τη βόλτα μου, κάνοντας σκέψεις, πρέπει ν’ αποφύγω τον συμβιβασμό πάση θυσία.
Φωτιά στη συνήθεια να μάθεις να βάζεις
κι εκεί που όλα μοιάζουν με τάξη φτιαγμένα
εσύ να τ’ αλλάζεις.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
