Έχω μια σκύλα που τη λένε Λάρα. Η Λάρα είναι μεγάλος σπαρίλας και νομίζω ότι είναι αυτιστική ή πάσχει από σύνδρομο Down αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω, δεν ξέρω πως. Όταν περπατάμε δεν της φοράω ποτέ λουρί γιατί ποτέ δεν τρέχει. Κάνω 2 βήματα κάνει 2 κι αυτή. Σταματάω εγώ, σταματάει κι αυτή. Δεν γαβγίζει ποτέ, δεν τρέχει ποτέ, δεν αναστατώνει τίποτα ποτέ όσες ώρες κι αν μείνει μόνη.
Αν τυχόν ταξιδεύουμε μαζί, κάθεται στο πίσω κάθισμα με έναν τρόπο που της επιτρέπει να βάζει τη μουτσούνα της ανάμεσα στα μπροστινά καθίσματα. Μπορεί να κάθεται σε ένα σημείο για ώρες. Το φαγητό που της βάζω στο πιάτο δεν το τρώει, το γλύφει κανονικά. Το καθαρίζει τόσο διεξοδικά και με επιμέλεια που δεν χρειάζεται ποτέ να πλύνω το πιάτο της. Όταν μας δέχονται επίσκεψη σε φρενοκομεία, εργοστάσια κι στοιχειωμένα πανδοχεία την προσφωνώ με τον τίτλο: Λάρα, η κουκλάρα με τη μεγάλη κοιλάρα. Δεν μπορώ να πω πως με τη Λάρα μοιάζουμε σε ομορφιά, εκείνη, αν και αυτιστική, είναι πραγματικά όμορφη. Οι φάτσες μας μπορεί να μην μοιάζουν, αλλά οι κοιλιές μας είναι ίδιες. Ίδια είναι και η 6η αίσθηση, αυτής της σπαρίλας.
Για πρωινό έφαγα φρυγανσιμένο ψωμί με βούτυρο και μαρμελάδα, εχθές οδηγούσα 12-13 ώρες, κουράστηκα θα έλεγα. Ξεκίνησα από το Μαρικοστίνοβο στις 06.30 και πήγα Θεσσαλονίκη, ανατολικά και δυτικά, μετά τράβηξα για Καβάλα και Ξάνθη και κατά το απόγευμα πάλι πίσω. Στην Καβάλα έχω φάει το καλύτερο σουβλάκι πίτα γύρο αλλά δεν μπήκα στην πόλη. Αν και είμαι τόσο κοιλιόδουλος που μπορεί να ταξιδέψω 2 ώρες για να φάω κάτι, εχθές οι δύο ώρες μου έλειπαν. Σταμάτησα όμως στη Φειλιώ, στην έξοδο της Ξάνθης προς Κομοτηνή και πήρα πίτα γύρο για εμένα και τον κύριο που με περίμενε σε ένα εγκατελειμμένο και πτωχευμένο εργοστάσιο, ένα από τα πολλά.
Όταν μπαίνω σ’ ένα εργοστάσιο που κάποτε εργαζόντουσαν εκατοντάδες άνθρωποι, οι μηχανές έκαναν θόρυβο και παρήγαγαν ζέστη οι κινητήρες, όταν τα βλέπω όλα παρατημένα, σκονισμένα και σκουριασμένα, όλα νεκρά κι αφημένα, όταν βρίσκομαι στο κέντρο ενός βιομηχανικού τοπίου δίχως ζωή, αισθάνομαι θλίψη που αντικρίζω και που περπατάω μέσα σε όνειρα νεκρά. Το γενικό συμπέρασμα που έχω αποκομίσει είναι πως όταν φτιάχνεις εργοστάσια τα αγοράζεις όλα με το μέτρο ή με το τεμάχιο κι όταν τα γκρεμίζεις τα πουλάς όλα με το κιλό.
Τα ευγενέστατα κορίτσια στον πάγκο της Φειλιώς μου πήραν την παραγγελία. Τέσσερα πίτα γύρο χωρίς πατάτες, χωρίς catchup & μουστάρδα και με λιγότερο γύρο από όσο βάζετε συνήθως παρακαλώ. Τι; Με ρώτησαν με έκπληξη. Θέλετε λιγότερο κρέας; Ναι παρακαλώ λιγότερο να μπορώ να το φάω σαν σουβλάκι με το χέρι, χωρίς να χρειάζομαι μαχαιροπιρουνο. Αφού έπρεπε να πω όχι στο catchup, στη μουστάρδα, στις πατάτες αλλά και το κεφαλοτύρι (!) πήρα τη παραγγελία και απεχώρισα.
Καθώς οδηγούσα προσπαθούσα να θυμηθώ την Ξάνθη, είχα καιρό να πάω. Ναι, ναι, εδώ είναι αυτό κι εκεί είναι το άλλο, να και το ξενοδοχείο που μέναμε και να και η ΣΕΒΑΘ, να και ο Πασχαλίδης το εργοστάσιο με τα ρούχα και η ΣΕΚΑΠ με τα τσιγάρα και να εδώ αριστερά μετά τη στροφή έχει ένα εμπορικό κέντρο, έτσι δεν είναι;, μονολογούσα. Αριστερά μετά την στροφή είχε ένα νεκροταφείο, δεν μονολόγησα τίποτα, απλώς συνέχισα. Μερικές φορές πρέπει απλώς νς συνεχίζεις.
“Use the difficulty” είπε στον νεαρό τότε Μάικλ Κέιν ο σκηνοθέτης που τον περίμενε για την οντισιόν. “Μα δεν μπορώ να μπω στην άιθουσα” είπε εκείνος, πίσω από τη μισάνοιχτη πόρτα. “Γιατί δεν μπορείς να μπεις;” τον ξαναρώτησε ο σκηνοθέτης. “Μια καρέκλα έχει φράξει την είσοδο”, απάντησε ο Μάικλ Κέιν. “Use the difficulty”, ξαναείπε ο σκηνοθέτης. “Τι εννοείται;” τον ρώτησε ξανά ο νεαρός Μάικλ. “Αν είναι κωμωδία σκόνταψε στη καρέκλα και κουντρουβαλήσου μέσα στην αίθουσα. Αν είναι δράμα σπρώξε τη πόρτα με βία, σήκωσε τη καρέκλα και σπάστη στον τοίχο ουρλιάζωντας.”
Περιδιαβαίνοντας μέσα στο αχανές εργοστάσιο στάθηκα μπροστά σε μία μεγάλη παραλληλόγαμμη τρύπα που υπήρχε στο έδαφος. Υπήρχαν κάγκελα γύρω γύρω για να μην πέσει κανείς μέσα. Κοιτούσα μέσα στη τρύπα και χάζευα πόσο κάτω πηγαίνουν οι σωληνώσεις και τα καλώδια και προσπαθούσα να ξεχωρίσω με το μάτι μου τι είναι εκείνο και τι το άλλο και σκέφτηκα, θέε μου πόσο κάτω πάει αυτο το εργοστάσιο. Ήταν πράγματι εντυπωσιακό το βάθος της εγκατάστασης. Λες και κατέβαινες προς την κόλαση, σκέφτηκα
Συνέχισα να παρατηρώ μέχρι που ένα πουλάκι που πετούσε μέσα στο χώρο καθρεφτίστίκε στην επιφάνεια του νερού. Τότε μόνο κατάλαβα πως μπροστά μου δεν υπήρχε κανένα υπόγειο και κανένα βάθος και καμία κόλαση αλλά μια στέρνα και το μόνο που έβλεπα ήταν το εντελώς ακινήτο και στοτεινό νερό που πάνω καθρεφτίζονταν τα πάντα.
Αντικατοπτρισμός σκέφτηκα και προχώρησα γελώντας καθώς είχα εντυπωσιαστεί τα μάλα με την ψευδαίσθηση. Αντί να πέσω μέσα, έπρεπε να κοιτάξω προς τα πάνω, use the difficulty.
Losing an Illusion makes you wiser than finding the truth, έγραψε κάποτε ο Ludwig Borne. Πάλι καλά που δεν προσπάθησα να κατέβω τη σκαλωσιά να δω πόσο κάτω πάει το υπόγειο, σκέφτηκα. Μούσκεμα θα γινόμουν.
Κυρία Σούλα όπως βλέπεις εσένα δεν σε εμπλέκω σε καμία συζήτηση μέχρι να τελειώσεις την εργασία που σου έχω αναθέσει.
«μΥδράλιο, συζητήσεις με τη Σούλα». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
