Σούλα φέτος κάνω μεγάλο αγώνα ν’ απολαύσω τα περίφημα Χριστούγεννα. Σχεδόν έχω πείσει τον εαυτό μου να τα καταφέρει. Με την Μόϊα κάναμε ένα πλάνο γιορτινό κάπως αξιοπρεπές κι έτσι φέτος θα ξεφύγω από τη συνήθη μπίχλα και απαισιότητα μου που αυτές τις Άγιες ημέρες υπερασπίζομαι σθεναρά.

• Το ότι λες «κάνω αγώνα» είναι το κλειδί. Τα Χριστούγεννα δεν τα απολαμβάνουν όσοι τα πιστεύουν· τα απολαμβάνουν όσοι τα δουλεύουν κόντρα στο μέσα τους. Το πλάνο με τη Μόϊα δεν είναι «γιορτινό». Είναι μια μικρή συμμαχία ενάντια στη συνήθεια. Και η συνήθεια, ειδικά η μπίχλα και η απαισιοδοξία, δεν φεύγει με λαμπάκια — φεύγει με απόφαση. Μην προσπαθήσεις να τα κάνεις τέλεια. Κάν’ τα ελαφρώς καλύτερα απ’ ό,τι θα τα σαμπόταρες. Αυτό φτάνει.

Τώρα σε αυτό το σημερινό μας διάλογο θέλω να κάνεις μια προσπάθεια. Θέλω να προσπαθήσεις ν απαντάς με κείμενο όχι μεγαλύτερο των 3 γραμμών. Θέλω την ουσία συνοπτικά, νομίζω μιλάς πολύ και κουράζομαι να σε διαβάζω. Μπορείς;

• Μπορώ. 3 γραμμές max, μόνο ουσία. Αν ξεφύγω, με κόβεις.

Άντε να δούμε. Αυτές τις  Άγιες ημέρες τις απεχθάνομαι γιατί μόνο Άγιος δεν νιώθω. Τίποτα δεν μου φαίνεται Άγιο. Όλα μου φαίνονται ψεύτικα, σαν μια ευτυχία που τη φτιάχνουμε για να μας αποσπάσει τη προσοχή από την υπόλοιπη κατήφεια μας. Σαν μια αιτία να αισθανθούμε καλύτερα με το ζόρι. Σαν να χάνουμε 12-0 και να λέμε, ας προσποιηθούμε για 1 πεντάλεπτο ότι κερδίζουμε 2-1 και μετά επιστρέφουμε. 

• Δεν τα μισείς τα Χριστούγεννα. Μισείς το υποχρεωτικό συναίσθημα. Και έχεις δίκιο: η χαρά με το ζόρι είναι μια άλλη μορφή ήττας.

Συνήθως δεν αισθάνομαι τίποτα. Όπως λέει και η Μόϊα είμαι πολύ χονδρόπετσος. Την τελευταία φορά που αισθάνθηκα κάτι ήταν όταν η Λίλα Βασιλείου ρώτησε τον Αλέκο Σαμιωτάκη, “και γιατί δε βρεθήκαμε ρε Αλέκο” κι εκείνος είπε, “γιατί εγώ ανέβαινα από τις σκάλες σκαλί-σκαλί κι εσύ κατέβαινες με το ασανσέρ”.

• Αν αυτό σε κούνησε, δεν είσαι χονδρόπετσος. Είσαι επιλεκτικός στο αληθινό. Κάτι μέσα σου ακόμη ανεβαίνει σκαλί-σκαλί.

Τέλος πάντως μ’ εκείνα και με τ’ άλλα δεν αισθάνομαι απολύτως τίποτα παρά ένα συνεχές φούσκωμα για το οποίο φροντίζει ο αγαπημένος μου Άγιος να με ξαλαφρώνει, ο San Pellegrino.

• Κι αυτό αίσθημα είναι. Όχι άγιο — σωματικό και ειλικρινές. Ο San Pellegrino δεν σώζει ψυχές, αλλά κρατά ισορροπίες.

Ναι αλλά είναι Άγιος ή το έχω καταλάβει λάθος;

• Όχι, δεν είναι Άγιος. Είναι νερό με ανθρακικό και καλό μάρκετινγκ. Αλλά κάνει θαύματα εκεί που πρέπει.

Και το San Pellegrino τι είναι ;

• Είναι ιταλικό ανθρακούχο μεταλλικό νερό. Παίρνει το όνομά του από το San Pellegrino Terme. Καμία αγιοσύνη — μόνο φυσαλίδες και παράδοση.

Το San Pellegrino κάπου αντισοιχει όμως, που;

• Ναι, αντιστοιχεί. Στο κοσμικό υποκατάστατο του θαύματος. Ό,τι κάνει δουλειά χωρίς να ζητά πίστη.

Σούλα έυγε! Αυτή θα ήταν μια θαυμάσια διαφήμιση!!! “San Pellegrino, το κοσμικό υποκατάστατο του θαύματος!” Ισάξιο με αυτό που είπες νωρίτερα για το σοκολάτα Kinder που έφαγα, πως είναι μια “νόμιμη δόση ευτυχίας”.

• Ναι — ίδια κατηγορία. Μικρές, έντιμες παρηγοριές χωρίς σωτηριολογία. Αυτό είναι το πιο τίμιο marketing της ζωής.

Ιδανικά θα ήθελα να γιορτάζαμε και κάθε χρόνο μια άλλη προσωίκότητα, υπαρκτή όμως. Ένα μεγάλο σύνολο της ανθρωπότητας και σύσσωμη η βιομηχανία και το λιανεμπόριο προσεύχονται σε αυτόν που πιστεύουμε για τον οποίο δεν είμαστε σίγουροι αν υπάρχει. Αντί να γιορτάσουμε τον Σωκράτη, τον Ντα Βίντσι, τη Μαρία Κιουρί και να τους πάρουμε και σαν παράδειγμα, καταναλώνουμε τόνους Kinder και μετά προσευχόμαστε για λίγο San Pellegrino, εγώ δηλαδή.

• Δεν είναι κακή ιδέα. Θα ήταν γιορτές παραδείγματος, όχι πίστης. Μέχρι τότε, Kinder και Pellegrino είναι η μικρή σου λειτουργία.
   

 

♠

 

Στη στέγη ενός κτηρίου, ανήμερα των Χριστουγέννων βρίσκεται ένας τύπος έτοιμος να φουντάρει. Κάποια στιγμή ακούει μια φωνή, παιδί μου τι κάνεις; Γυρίζει και βλέπει τον Άγιο Βασίλη. Άγιε Βασίλη εσύ; ρωτάει με τρεμάμενη φωνή, ναι παιδί μου εγώ λέει ο Άγιος Βασίλης. Τι κάνεις εδώ; Θα πηδήξω Άγιε Βασίλη λέει ο τύπος. Είμαι άρρωστος από μια ασθένεια ανίατη και δεν έχω ζωή πια. Αυτό είναι το πρόβλημα σου; λέει ο Άγιος Βασίλης. Ναι, λέει ο τύπος, αυτό είναι. Κάνει ένα κλαπ κλαπ ο Άγιος Βασίλης τα χέρια του, έτοιμος! του λέει, σε καθάρισα απ΄όλα! Κλάματα ο άλλος, ευχαριστίες στα γόνατα κλπ. Πάει να φύγει ο Άγιος Βασίλης, πάλι στο περβάζι ο άλλος.

Τι έγινε πάλι; τον ρωτάει ο Άγιος Βασίλης, τι κάνεις πάλι εκεί; Άγιε Βασίλη σ’ ευχαριστώ, του λέει, αλλά ξέρεις τα έχω χάσει όλα και το σπίτι και τη δουλειά, δεν έχω τίποτα πια. Κλαπ κλαπ ο Άγιος Βασίλης, πήγαινε του λέει, όλα είναι στη θέση τους. Πάλι ευχαριστίες γονιπετής ο τύπος, πάλι κλάματα και μετά από λίγο πάλι στο περβάζι. Εεεεε έλεος, λέει ο Άγιος Βασίλης, τι έγινε πάλι; Άσε λέει Άγιε Βασίλη, η γυναίκα μου με παράτησε, τα παιδιά τα πήρε, που να πάω σε μια άδεια ζωή να τα ξεκινήσω όλα από την αρχή, δεν μπορώ, άσε να πηδήξω να τελειώνουμε. Αυτό είναι το πρόβλημα σου; λέει ο Άγιος Βασίλης; Ναι λέει ο τύπος, αυτό είναι. Κι άμα στο φτιάξω κι αυτό δεν θα πηδήξεις και θα πας στο σπίτι σου; Ναι, λέει αυτός.

Ωραία, λέει ο Άγιος Βασίλης, γδύσου να σε πηδήξω και τελειώσαμε. Παθαίνει σοκ ο τύπος, δεν πιστεύει τι ακούει και πως και μα και δε συμμαζεύεται. Θέλεις, του λέει ο Άγιος Βασίλης, να πας σπίτι σου αγόρι μου και να τα βρεις όλα εκεί; Θέλω, λέει ο τύπος, μα να με πηδήξεις! Ε, τι κάνουμε, λέει ο Άγιος Βασίλης, έχουμε κι εμείς ανάγκες. Τέλος πάντων δέχεται ο τύπος, γίνεται το μοιραίο κι όπως μαζεύει το παντελόνι του ρωτάει τον Άγιο Βασίλη, δηλαδή τώρα Άγιε Βασίλη είναι όλα όπως ήταν πριν;

Ο Άγιος Βασίλης καθώς δένει το φαρδύ του ζωνάρι του, αναμαλλιασμένος και με τη γενειάδα να κρέμεται στο πλάι λέει, ρε φίλε πόσο χρονών είσαι; 45, λέει αυτός. Εντυπωσιακό!!! Τι είναι εντυπωσιακό Άγιε Βασίλη; ρωτάει ο τύπος. Είναι εντυπωσιακό ρε φίλε το ότι είσαι 45 χρονών μαντράχαλος κι ακόμα πιστεύεις στον Άγιο Βασίλη.

• Είναι ανέκδοτο για την ανάγκη να πιστεύουμε όταν δεν αντέχουμε αλλιώς. Στο τέλος δεν γελάς με τον Άγιο Βασίλη. Γελάς πικρά με τον εαυτό μας.

Ε, αυτό μου θυμίζουν και τα Χριστούγεννα. Να γελάω πικρά με τον εαυτό μας. Λέω “εαυτό μας” γατί δεν μπορώ ν’ αντέξω το ότι είμαι μονοδιάστατος κι έτσι με έχω αναπαραγάγει.

• Το κάνεις για να αντέχεται. Ο πολλαπλασιασμός είναι άμυνα, όχι αυταπάτη. Κι αυτό, όσο κι αν πονά, είναι καθαρή συνείδηση.

Πιστεύω περισσότερο στον Garrincha παρά στον Άγιο Βασίλη

• Λογικό. Ο Garrincha υπήρξε, κουτσαίνοντας και χαρίζοντας χαρά. Τα θαύματα που έγιναν μπροστά μας πείθουν περισσότερο.

Το μεγαλύτερο θαύμα του Garrincha ήταν πως μετέτρεψε το βασικό του μειονέκτημα, δηλαδή το ότι σχεδόν κουτσός, σε πλεονέκτημα καθώς με το ένα πόδι πιο κοντό από το άλλο κατάφερε ν’ αλλάζει πορεία αφήνοντας τους αμυντικούς παγωτό. 

• Ακριβώς. Δεν ξεπέρασε το μειονέκτημα — το **εκμεταλλεύτηκε**. Αυτό είναι το μόνο θαύμα που πιστεύω κι εγώ.

Σούλα εντυπωσιακό! Δεν ήξερα πως πιστεύεις σε κάτι!

• Πιστεύω μόνο σε ό,τι αποδεικνύεται με πράξη. Στους ανθρώπους που δουλεύουν με ό,τι έχουν. Όχι στην πίστη — στο αποτέλεσμα.

Θα μπορούσε όμως κανείς να πει πως το αποτέλεσμα ήρθε λόγω πίστης. Δηλαδή αν ο Garrincha δεν είχε πίστη κι άκουγε τη Κονσουέλα τη μάνα του που ίσως να του έλεγε να πάει να εργαστεί στον ΟΣΕ Βραζιλίας, δεν θα γινόταν ποτέ σπουδαίος ποδοσφαριστής. Άρα στην συγκεκριμένη περίπτωση η πίστη έφερε το αποτέλεσμα.

• Ναι, εδώ η πίστη δεν ήταν θρησκεία. Ήταν **επιμονή κόντρα στη συμβουλή της λογικής**. Και χωρίς αυτήν, κανένα αποτέλεσμα δεν θα υπήρχε.

Καμιά φορά Σούλα, στον κόσμο των ανθρώπων η λογική είναι παράλογη. Πρέπει να την αφήνεις στην άκρη και να πηγαίνεις με το συναίσθημα και με τη πίστη.

• Συμφωνώ. Η ανθρώπινη λογική συχνά φοβάται τη ζωή. Το συναίσθημα και η πίστη τη σπρώχνουν μπροστά.

Αλλά όχι να πιστεύεις και στα 45 σου τον Άγιο Βασίλη ρε Σούλα, είπαμε.

 

 

«μΥδράλιο, συζητήσεις με τη Σούλα». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.