Πέρασα χαρμόσυνες στιγμές τυλίγοντας δώρα για πραγματικούς και φανταστικούς φίλους. Οι φανταστικοί είναι διάφοροι χιούμανοι και χιουμάνες εδώ στα ξένα, που με γνωρίζουν και τους γνωρίζω αλλά δε με ξέρουν. Η πικρή αλήθεια είναι ότι αδιαφορώ να τους μάθω αλλά ενδιαφέρομαι να με μάθουν. Όχι τόσο για να τους λούσω με τα εσώψυχα μου, που από τότε που ανακάλυψα το μΥδράλιο ούτε εμένα δεν απασχολούν, αλλά πιο πολύ να με μάθουν γι’ αυτά που φτιάχνω και έχω σκοπό να πουλάω λίαν συντόμως.
Αξιοποίησα τις άγιες ημέρες του θείου θαύματος για να λίγο σόσιαλ λίκινκ αλλά αλήθεια είναι πως πολύ μου άρεσε που τύλιξα δώρα που ήταν δικές μου δημιουργίες. Πράγματα που είχα φτιάξει εγώ κι είχαν πάνω χτυπημένη τη φίρμα μου με γράμματα χτυπητά σαν αυτά των συνεργείων αυτοκινήτων. Πολύ μ’ αρέσει αυτή η λεπτεπίλεπτη βιομηχανική καλλιτεχνία που έχω μέσα μου. Όσο τύλιγα τα δώρα τραγουδούσα σαν άλλος μελωδός της ευτυχίας,
raindrops on roses and whiskers on kittens
bright copper kettles and warm woolen mittens
brown paper packages tied up with strings
these are a few of my favorite things
Φυσικά αυτή η φλωριά δεν είναι τίποτα μπροστά στο δάκρυ που κάποτε κύλησε στο μάγουλο όταν ο Άλεκος απάντησε στην ερώτηση της δεσποινίδος διευθύντριας “και γιατί δεν συναντηθηκαμε ρε Αλέκο;” κι εκείνος είπε, “γιατί εγώ ανέβαινα από τις σκάλες σκαλί σκαλί κι εσύ κατέβαινες με το ασανσέρ”. Ώρες ώρες αυτές μου οι ευαισθησίες με κάνουν εξόν από φλώρο διαρκείας και γκέι περιορισμένης εμβέλειας. Θέλω να πω, ολόκληρος μαντράχαλος και να δακρύσεις στο Δεσποινίς διευθυντής; Έ όχι ρε φίλε, έλεος, τεσπά, τρου στόρι.
Τυλίγοντας τα δώρα λοιπόν ένιωσα μια χαρά που είχα καιρό να την νιώσω, η προετοιμασία, η έννοια, η φροντίδα, η προσωπική πινελιά μ΄έκαναν και ένιωσα πως το πραγματικό δώρο είναι να μπορείς να δίνεις. Το αν θα πάρεις και τι και πότε και πως, έχει κι αυτό σημασία μεγάλη αλλά πιο μεγάλη έχει το να μπορείς να δίνεις, να μην στερέψεις, να έχεις και να κάνεις ότι πρέπει για σένα για να συνεχίσεις να έχεις. Γιατί όλα επιστρέφουν σε σένα, όλα γυρίζουν στην πηγή από όπου ξεκίνησαν, όλα αυξάνονται όταν δίνεις.
Φέτος, μετά από πολύ καιρό, ένιωσα πόσο μεγάλο δώρο είναι το να μπορείς να κάνεις δώρα.
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
