Πλησιάζουμε στο θαυμάσιο των Χριστουγέννων και ο μόνος τρόπος να δω φως για το πως θα περάσω τις επόμενες ημέρες, ευχάριστα και μαγικά, πουχού σαν τις διαφημίσεις του Jumbo, είναι να καταπιώ μπόλικα λαμπάκια. Αυτός ο χρόνος κύλησε αργά, πιο αργά από τους προηγούμενους και πιο δημιουργικά. Ίσως αυτό που θέλω να φτιάξω να΄ναι μεγάλο και κάθε τι μεγάλο απαιτεί και μεγάλα θεμέλια. Όσο σχεδιάζεις, σκάβεις, καλουπώνεις και ρίχνεις μπετά για τα θεμέλια, τίποτα από το οικοδόμημα δε μπορείς να φανεί και μόνο ο αρχιτέκτονας κι οι μηχανικοί ξέρουν που πρέπει να καταλήξουν οι σκόνες, τα χώματα και τα μπάζα.
Η πρόοδος στο πάγκο φέτος δεν ήταν μεγάλη αλλά και ο χρόνος που πέρασα μαζί του ήταν συγκριτικά πολύ λιγότερος από πέρσυ. Φέτος όμως δημιούργησα ένα νέο χώρο και μπορώ επιτέλους να τρίβω και να πλανάρω τα ξύλα χωρίς να βήχω 10 μέρες μετά γιατί έχω αναπνεύσει 10 κιλά χνούδια. Έτσι συνέβαινε στην υπόγα που δούλεψα τα 2 προηγούμενα χρόνια στη Σόφια. Τι κι αν έκανα προσπάθειες να φτιάξω έναν εξαερισμό της προκοπής, τι κι αν έβαλα ανεμιστήρες και μπουριά, η σκόνη και τα χνούδια πεισματικά επέμεναν να μένουν μαζί μου. Τις ώρες της δουλειάς η υπόγα έμοιαζε περισσότερο με βομβαρδισμένο τοπίο παρά με εργαστήριο.
Φέτος όμως αυτό άλλαξε και πλέον έχω έναν πάγκο ωραιότατο σ’ ένα χώρο που μπορώ να δουλέψω απροβλημάτιστα, φέτος κατάφερα κι πήρα μια μικρή και μια μεγαλύτερη μεταξοτυπία, φέτος έλυσα τα θέματα της καθαρότητας του υγρού γυαλιού χρησιμοποιώντας καλούπια μαγειρικής, εξοπλίστηκα με εργαλεία και μηχανήματα που αποτελούν δομικό μέρος των θεμελίων. Σχεδόν με το τελείωμα του χρόνου κατάφερα και πήρα και ένα μηχάνημα που πλανάρει και καθαρίζει μεγάλα κομμάτια ξύλων και τα κάνει λεία. Αυτό το μηχάνημα ονειρεύομαι χρόνια να το αγοράσω αλλά ποτέ δεν τα κατάφερα, φέτος όμως έγινε κι αυτό, ένα λιθαράκι ακόμα.
Τα λιθαράκια και τα θεμέλια του κάθε ενός που έχει ένα όνειρο είναι αόρατα στους άλλους και πως να μην είναι; Πολλοί για να μην πω οι περισσότεροι δεν καταλαβαίνουν τι κάνω, κανείς δε μπορεί να δει τι βλέπω. Όχι γιατί οι άλλοι είναι ελλιπείς κι εγώ είμαι πλήρης, αλλά γιατί βλέπω κάτι που εγώ δημιούργησα, το εργαστήριο που δίνει ζωή σε πράγματα πεθαμένα, παρατημένα, πεταμένα σε μια γωνιά και ξεχασμένα. Αυτό είναι το όνειρο μου, το yakoworkshop να είναι η μέρα μου και κατ’ επέκταση η ζωή μου και το items reborn να γίνει γνωστό και να ταξιδέψει όσο πιο μακριά γίνεται.
Έχω μια λατρεία στα παλιά πράγματα, τα σέβομαι περισσότερα από τα καινούργια, τα αχρησιμοποίητα. Τα παλιά πράγματα έχουν μια ιστορία να πουν, έχουν δει κι έχουν ακούσει ένα άλλο παρελθόν από το δικό μου. Καμιά φορά αγοράζω από το παζάρι παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες και κοιτάζω τα πρόσωπα των ανθρώπων, προσπαθώ να φανταστώ αν είχε ήλιο και πως ήταν τα χρώματα από τα ρούχα που φορούσαν, τι έκαναν αυτοί οι άνθρωποι μετά τη φωτογραφία. Άλλες φορές πιάνω στα χέρια μου ένα αντικείμενο, ένα σπασμένο πλακάκι, ένα κομμάτι ξύλο, ένα πόμολο, αναρωτιέμαι που ήταν κι αναρωτιέμαι τι μπορώ να κάνω με αυτό. Κι όταν έχω το χρόνο και την ησυχία να δουλέψω στον πάγκο με όλα αυτά τα πράγματα και όλες αυτές τις σκέψεις, τότε ο χρόνος σταματά, τότε ο χρόνος δεν έχει πια σημασία ούτε κι επιρροή.
Λένε πως ο χρόνος είναι ανίκητος και ασταμάτητος κι αμείλικτος, όμως δεν είναι. Ο χρόνος είναι ευάλωτος στο ίδιο πράγμα που είναι ευάλωτος κι ο θάνατος, στον έρωτα. Μόνο οι πολύ ερωτευμένοι μπορούν να φτάσουν εκεί που ο χρόνος δε μετρά κι ο θάνατος δε φοβίζει. Ώρες ώρες μου φαίνομαι τόσο υπερόπτης κι αναγνωρίζω σλας δικαιολογώ τη δυσαρέσκεια ανθρώπων προς το πρόσωπο μου για το πόσο απόλυτος μπορώ να γίνω. Όμως πως να μην είμαι, όταν έχω ανακαλύψει αυτό το μαγικό πορτάκι που κάθε ασχήμια του κόσμου την εκμηδενίζει και κάθε φόβο τον εκθρονίζει και κάθε έννοια την παραμερίζει; Αν έχεις πρόσβαση σ’ αυτό το πορτάκι, τότε έχεις πρόσβαση σε κάτι που ο χρόνος δε μπορεί να καταλάβει κι ο θάνατος δε μπορεί να αισθανθεί.
Η επαφή με τον άνθρωπο ή με τη δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι έρωτα, σε κάνει ανίκητο κι αθάνατο γιατί είσαι τόσο πλήρης που τίποτα δε σου χρειάζεται και τίποτα δε σε νοιάζει. Κι αυτό σε κάνει απόλυτο, ναι, είναι αλήθεια. Πως μπορεί κανείς σε μεταπείσει όταν ο υπέρτατος θεός σ’ αγγίζει…
«μΥδράλιο, η ζωή κατά λάθος επίτηδες». © Γιάννης Κακούρης.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση με αναφορά στην πηγή.
